De zaak van de verloren energie

2013: het jaar van ontkenning

Ik realiseerde niet eens dat ik iets miste. Ik was dan wel moe en lag het liefst de hele dag op de bank, maar ik had twee weken eerder een ongeluk gehad. Mijn lichaam had vast rust nodig om te herstellen. Ik kon dan wel maar net naar het einde van de straat lopen, maar dat was logisch. Ik had mijn spieren een week niet gebruikt. Een maand later was ik nog steeds moe. Maar na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen en het langzaam weer beginnen met eten, kosten het toch gewoon tijd om weer meer energie te hebben? Als je je arm breekt moet je immers ook rustig aan doen en zit je zes weken in het gips. Een bloeding in je hersenen zou toch ook tijd kosten om te genezen?

Je kan jezelf verrassend lang voor de gek houden, realiseer ik me terwijl ik dit opschrijf. In plaats van vragen stellen of informatie te zoeken, was het zoeken naar excuses over waarom dingen anders waren, veel gemakkelijker.

2014: het jaar van meer begrip

Bijna een jaar later realiseerde ik me pas dat ik mijn energie niet meer 100% terug zou krijgen. Rond die tijd begon ik me ook pas te realiseren wat het hebben van hersenletsel betekend. Daarvoor ging ik er steeds vanuit dat ik weer de oude zou worden. Ik had immers carrière plannen en deed trouw het huiswerk en de opdrachten van mijn therapeuten. Waarom zou ik niet weer normaal kunnen worden?

Blijkbaar is ontkenning een van de meest voorkomende fasen, waar je doorheen moet na het oplopen van je letsel. Gelukkig was mijn gedrag niet verandert en daar ben ik ontzettend dankbaar voor. Geestelijk gezien had ik ook geluk, maar dat gebrek aan energie begon een duidelijk probleem te worden

Mijn interne batterij was blijkbaar beschadigd en liep een stuk sneller leeg dan voorheen. Ik moest leren hoe ik mijn leven van dag-tot-dag moest aanpassen, om de dingen te kunnen doen die ik wilde doen. In vergelijking met vroeger, moet ik nu alles heroverwegen. Nou, vooral door trial en error, realiseerde ik me dat mijn oude manier van dingen doen niet langer een verstandige aanpak was. Ik herinner me dat ik mijn collega’s ging opzoeken. Ik leek me handig was om dat te combineren met een afspraak in het ziekenhuis, waar we langs kwamen. Hoewel het qua reizen misschien een slim idee was, bleek het qua energie een zeer slecht idee te zijn. De daaropvolgende dagen moest ik daardoor in bed doorbrengen, om mijn batterij weer op te laden. Dit bleef lastig en door erover te praten realiseerde ik me dat dat niet alleen voor mij gold. Ook mijn vrienden en familie hadden moeite met het begrijpen van deze nieuwe realiteit.

The spoon theory

Gelukkig vindt je tegenwoordig (bijna) alle informatie op internet. Ik vond een artikel dat het verschil tussen gezonde mensen en mensen met minder energie als gevolg van ziekte of een beperking, duidelijk(er) maakt. Het artikel “The Spoon Theory” is geschreven door Christine Miserandino, die lijdt aan lupus, een auto-immuun ziekte. Ik raad het lezen van het hele artikel, of een Nederlandse vertaling hiervan, erg aan.

In het kort wordt in het artikel het verschil tussen gezonde en mensen met een ziekte/beperking uitgelegd, als het voortdurend moeten nadenken en het maken van bewuste keuzes over activiteiten, die gezonde mensen niet hoeven te maken.Voorheen begon ik iedere dag met genoeg energie om te doen wat ik wilde en daarom had ik onbeperkte mogelijkheden om mijn tijd en energie te besteden. Maar dat is niet langer zo.

In het artikel legt Christine het verschil uit aan de hand van lepels als maat van energie. Als je gezond bent heb je een onbeperkt aantal lepels, maar als je ziek bent (of je hebt hersenletsel) heb je maar een beperkte hoeveelheid lepels. Daarom moet je bewuste keuzes maken over hoe je je beperkte hoeveelheid lepels (energie) besteedt. Op slapen na, kosten alle activiteiten lepels. Je aankleden kost misschien een lepel, een half uur fietsen drie lepels en een uur werken vijf lepels. Als de lepels op zijn, zijn ze op. Als je echt iets wilt doen, kan je lepels van morgen gebruiken, maar dan heb je die dag dus nog minder lepels om uit te geven. Of misschien wordt je wakker en realiseer je je dat je minder lepels hebt, omdat een activiteit van de dag  daarvoor meer energie kostte dan verwacht.

Nu: leven met een nieuwe realiteit

Deze theorie illustreert mijn nieuwe realiteit. En ik denk dat het het moeilijkste was/is voor mij om mee te leren omgaan. Om rustiger aan te doen en niet uit eten te gaan met vrienden, of te gaan winkelen of naar een feestje te gaan. Maar om eerst bewust na te denken. Wat heb ik gepland voor de komende dagen, wat heb ik gisteren gedaan, moet ik nog koken of iets aan het huishouden doen? Pas na alles in overweging te hebben genomen, besluit ik om iets te doen (of vaker om iets niet te doen). Het is het verschil tussen gewoon maar dingen doen en al je activiteiten strategisch te plannen. Wanneer je je levensstijl dusdanig moet aanpassen, is het waarschijnlijk een van de moeilijkste dingen om te doen

Moet jij ook bewuste keuzes maken? Of herinner je je een tijd dat je dat moest omdat je bijvoorbeeld ziek was? Heb je nog tips, laat het me weten in de comments!