Handleiding voor de nieuwe ‘ik’ gewenst

Een toenemende frustrerende eigenschap van deze nieuwe ‘ik’ is de continue onzekerheid. Onzekerheid over wat je kan doen op een dag, over hoeveel uitdaging nog positief is en of wat je voelt het gevolg is van hersenletsel of niet.

Waar ligt de grens

(Op tijd) Weten wanneer iets teveel is, is iets waar ik mee worstel. Als ik al mijn activiteiten slim plan dan is de kans groot dat de dag ook redelijk zal gaan. Maar na een paar weken van zorgvuldige planning, begint dit strak geplande leven mij te irriteren. Vooral als ik hoor wat vrienden in het weekend hebben gedaan of als ik een aankondiging van een nieuwe film of tentoonstelling zie, die ik graag zou willen zien. Dit zijn de momenten dat ik gefrustreerd raak en me somber voel. Ik kan zelfs jaloers zijn op mijn vrienden, wat stom is omdat ik hen graag gelukkig en blij zie.

De heerlijke combinatie van frustratie, somberheid en een lichaam dat opgeeft, betekent dat ik een slechte dag heb. Op dit soort momenten wens ik vanuit de grond van mijn hart om, als is het maar voor een dag, weer de oude ik te zijn. Om alles te kunnen doen wat ik wil, zonder me zorgen te hoeven maken over prikkels, energie of het vinden van de juiste woorden. *Haalt diep adem, en neuriet ‘let it go’.* Ik zal eerlijk toegeven dat ik, terwijl ik dit schrijf, een opeenvolgende slechte dag heb. En ik wacht dan ook tot mijn positief-denken-kant weer online komt. Maar ik beloof een schattige dierenfoto op het eind te laten zien, om iedereen weer blij te maken.

Wanneer is teveel echt te veel

Naast het vinden van een magische lamp, heb ik mijn hoop gevestigd op neuroplasticiteit. Neuroplasticiteit is de mogelijkheid van je hersenen om zich te ontwikkelen en aan te passen. Dit betekent dat er nieuwe verbindingen tussen zenuwcellen gemaakt kunnen worden als gevolg van de interacties we met onze omgeving hebben. En dat geeft dus hoop! Dit proces kost natuurlijk wel tijd en ook is het belangrijk dat je je hersenen niet overbelast. Wanneer wordt het uitdagen van je hersenen dan teveel? Goede vraag. Geen idee. Ik zou dan ook graag een handleiding of stappenplan voor mijn hersenen krijgen. Het ‘luisteren naar je lichaam’ advies leidt bij mij namelijk alleen maar tot nog meer vragen

Is het mijn hersenletsel of niet

Het voelt soms bijna als een quiz. De “voel ik A door mijn hersenletsel, of als gevolg van B” quiz. Maar in plaats van een prijs bij een goed antwoord, betekent het verkeerde antwoord meerder dagen in bed. Het resultaat is dat ik continu aan mezelf twijfel:

• Heb ik een hoofdpijn omdat ik overprikkeld ben of is het ‘gewoon’ hoofdpijn?
• Ben ik duizelig omdat mijn hersenen moe worden of ben ik te snel opgestaan?
• Heb ik slecht geslapen omdat mijn hoofd zelfs te moe is om te slapen, of kijk ik teveel naar/tegen iets uit/op?

Als ik iets voel dat door het hersenletsel komt, dan moet ik meer rust nemen. Maar ik wil ook weer niet afspraken afzeggen vanwege een gewone hoofdpijn of als ik gewoon slecht geslapen heb. En ziedaar de vicieuze cirkel van vragen en onzekerheid.

Duidelijkheid gewenst

Daarom hoop (wens) ik nog steeds op duidelijke handleiding over de nieuwe ik of een hele hoop nieuwe verbindingen in mijn hoofd. Op de meeste dagen kan ik dit allemaal wel negeren en go with the flow. Maar op andere dagen, vooral de slechte, kan ik er niet omheen. Dan moet ik de realiteit onder ogen zien dat, ongeacht wat er in de toekomst kan veranderen, ik in het ‘nu’ een beperking heb. Een beperking met gevolgen voor alles wat ik doe en waar ik mee moet leren omgaan. Op deze momenten trek ik me graag even terug van de wereld, kijk ik een zielige film om mee te huilen en eet een berg chocola. En vandaag? Vandaag ben ik klaar met de onzekerheid en de frustratie en ga ik vroeg naar bed. Hopelijk wordt morgen weer een goede dag en wie weet, misschien vind ik wel die magische lamp.

Je hebt het eind gehaald! Hierbij de beloning: een schattige dierenfoto

Herken je dit gevoel op de slechte dagen? Wat doe jij als je een slechte dag hebt?