Afgelopen week vierde ik mijn tweede verjaardag! Wat feitelijk meer een vieren-dat-ik-nog-leef-ondanks-de-cijfers-achtige dag is. Dinsdag begon mijn vierde jaar als survivor (bij gebrek aan een betere term).
Betekenis
De ‘oude ik’ had het ongetwijfeld vreemd gevonden, om de exacte datum van het ongeluk te herinneren. En ook vrij wonderbaarlijk, gezien ik altijd heel erg slecht ben geweest met het onthouden van verjaardagen en speciale dagen. Misschien dat ik deze datum zo goed onthoud, omdat in een fractie van een moment mijn hele leven veranderde. Of ,in de onsterfelijke woorden van een tv-serie uit de jaren negentig “how my life got flipped- turned upside down”, (Jawel, de ‘Fresh Prince of Bell Air’. Heeft iemand anders nu ook dat liedje in zijn hoofd?) Het ongeluk is voor mij een duidelijke scheidingslijn. Ik had ‘mijn leven voor het ongeluk’ en nu ‘mijn leven na het ongeluk’. En een ‘oude ik’ en heb nu ook een ‘nieuwe ik’.
Maar ik ben mij ook zeker bewust van het feit dat het allemaal veel erger had kunnen aflopen. Daarom kies ik ervoor om deze dag elk jaar weer te vieren. Oftewel taart eten en iets leuks te doen (dit jaar een ontspannende massage :)). En ook even stil te staan bij hoe ver ik inmiddels ben gekomen. Dat ik gelukkig weer op mezelf kan wonen en een baan heb waar ik mijn passie in kwijt kan.
Ups en downs
In de weken voorafgaand aan deze dag betrap ik mezelf erop dat ik vooral de goede herinneringen van mijn oude leven ophaal. Maar dit geeft natuurlijk wel een enigszins vertekend beeld. Natuurlijk kon ik veel meer doen in mijn oude leven. Het enige dat me toen tegenhield, was mijn wil om iets al dan niet te doen of om daadwerkelijk een beslissing te nemen. Maar ik was ook altijd druk. Hierdoor vergat ik relaties en vriendschappen te waarderen. Ik had nooit tijd (of maakte geen tijd) om daadwerkelijk af te spreken met vrienden. Mijn oude leven was dus verre van perfect. Toch is er (jammer genoeg) nog wel een verschil tussen iets weten en iets voelen.
Emotioneel gezien hebben deze weken namelijk hun ups en downs. De ups zijn de momenten of dagen waar ik extreem dankbaar ben voor het feit dat ik leef en dat ik nog ‘ik’ ben. En wanneer ik kan zien hoe ver ik de afgelopen vier jaar ben gekomen. Ik begon op de bank bij mijn ouders. Ik kon niet werken en niet langer dan vijf minuten lopen. Nu woon ik zelfstandig, heb ik een deeltijd baan en kan ik zelfs door het centrum van de stad fietsen.
De downs zijn de momenten dat ik aan mezelf twijfel. Wanneer de onzekerheid te veel wordt en ik vooral zie wat ik allemaal niet meer kan. Er is nog niet veel bekend over de langetermijneffecten van het leven met hersenletsel. Gecombineerd met het feit dat elk hersenletsel uniek is, blijft de toekomst nog vol met vragen. Tijdens de downs is het lastiger om nog in mogelijkheden te denken. Waardoor ik vooral blijf hangen op de onmogelijkheden. Over het niet meer naar de bios kunnen of een drankje doen na het werk.
Vooruit kijken
Ik was ooit bij een lezing van een boeddhistische monnik. Iets wat hij zei sprak me enorm aan en ik moet er dan ook altijd aan denken als ik me down voel: “je bent niet je gedachten en emoties”. Ik kan me verder niets meer herinneren van die lezing, maar deze zeven woorden zijn me altijd bij gebleven. Ik ben niet mijn gedachten en emoties. Ik kan mijn gedachten en gevoelens opmerken, maar ik besluit hoe ik daarmee omga. Er is ongetwijfeld een beter geschreven uitleg van deze zin op het internet te vinden. Maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.
En dus kies ik ervoor om deze week naar de positieve kant te kijken. Ik had het geluk gehad dat ik direct naar het ziekenhuis werd vervoerd na mijn ongeluk. Ik heb het geluk in een land te leven waar je door je zorgverzekering recht hebt op revalidatie en het geluk dat mijn werkgever een re-integratie programma voor mij regelde. Tenslotte heb ik het geluk dat goede vrienden en familieleden niet bij mij zijn weggelopen.
Ik heb het overleefd. Ik heb weer allemaal nieuwe ideeën, plannen en wensen voor de toekomst. Komen die allemaal uit? Wie weet, waarschijnlijk niet allemaal. Desondanks kan ik niet wachten om te zien wat de toekomst brengt!
Ben jij goed in het onthouden van de data van grote gebeurtenissen? Wat is jouw favoriete taart om iets te vieren? Als jij een soortgelijke dag heb, kies jij er dan ook voor om deze te vieren, of toch liever niet?
Het positieve bruist ervan af!