Beslissen wat (niet) bepaalt wie ik ben

Ik was van plan om een vervolg te schrijven op de blogpost van vorige week. Eentje over wat mensen tegen je zeggen. En dan vooral de opmerkingen die waarschijnlijk goed bedoeld zijn, maar waar je je aan gaat ergeren en irriteren, als je ze voor de honderdste keer hoort. Ik denk dat je zo’n blogpost op bijna alle blogs vind, waar mensen schrijven over leven met een ziekte of beperking. Maar dingen gaan niet altijd zoals gepland. Dit was zo’n week dat al mijn plannen in het water vielen. (Met als toppunt een koffieapparaat dat ermee ophield). Na een weekend met hoofdpijn, besloot ik dingen ander te doen en iets nieuws te proberen. Maar laat ik het verhaal in de juiste volgorde vertellen.

Het begin

Van jongst af aan was ik dol op lezen. Om helemaal op te gaan in het verhaal, met de hoofdpersoon op avontuur te gaan en nieuwe, verre plekken te ontdekken. Ik droomde ervan om verre reizen te maken, avonturen te beleven en allerlei interessante mensen te ontmoeten. Toen ik wat ouder was realiseerde ik me dat dromen alleen, je maar zo ver brengt. Als ik dit echt wilde doen, dan moest ik in actie komen. Ik moest geld gaan sparen, een plan maken en uiteindelijk uit mijn vertrouwde omgeving stappen.

Wat dan ook precies was wat ik heb gedaan. En toen ik eenentwintig was ging ik dan eindelijk op een acht maandenlange reis. Hoewel het begin niet makkelijk was, bleek het een van de beste beslissingen te zijn die ik ooit genomen heb. Deze ervaring heeft me mede gevormd tot wie ik ben en heeft mijn reislust verder aangewakkerd.

Het gewone leven

Nadat ik mijn studie had afgerond, begon ik met mijn eerste fulltime baan. Ik geloofde in het werk dat ik deed en het paste perfect bij mijn idealen en hoe ik naar de wereld keek. Met een baan kon ik nog steeds reizen. Lastiger bleek het om een balans te vinden tussen werk en privé. Maar ik realiseerde me dat je niet leeft om te werken, maar dat je werkt om te leven. Wanneer we gestrest waren over iets op het werk, probeerde mijn collega’s en ik ons dit te herinneren. Dat ondanks dat werk belangrijk is, het ‘gewoon’ werk is. Je gezondheid en welzijn zijn veel belangrijker.

Nieuw leven

Desondanks, kwam ik erachter dat ik een groot deel van mijn identiteit ontleende aan mijn baan. Hier kwam ik achter toen bleek dat ik mijn oude werk niet meer kon doen als gevolg van het hersenletsel. De daaropvolgende weken waren heel zwaar. Ironisch genoeg moesten dezelfde (oud)collega’s mij weer hier aan herinneren, om mij te doen laten inzien dat ik het verkeerd had. Mijn baan bepaalt helemaal niet wie ik was of ben als persoon. Het vormt waarschijnlijk wel hoe ik naar de wereld kijk, maar de baan die ik heb bepaalt niet wie ìk ben.

Deze hersenletselervaring kan ook zo’n valkuil zijn. Vooral als het niet heel goed met me gaat. Juist op die dagen moet ik opletten dat ik niet dezelfde denkfout maak. Ik ben namelijk niet mijn hersenletsel. Toevallig heb ik blauwe ogen, ben ik rechtshandig en heb ik hersenletsel, maar dit alles bepaalt niet wie ìk ben. Het is makkelijk om dit te vergeten. Vooral als alles zijn gangetje gaat en je druk bezig bent met dingen die nog moeten gebeuren. (Toevallig kreeg ik een comment op deze site, die me hier ook aan hielp herinneren)

Verder gaan

Om te voorkomen dat ik steeds dezelfde fout maak, heb ik nu een briefje op mijn spiegel hangen waarop staat “Werk noch wat mij overkomt bepaalt wie ik ben. Ik bepaal of en hoe dit mij vormt tot de persoon die ik wil zijn”. Men zegt wel eens “fake it until you make it”, hopelijk dat het dagelijks lezen hiervan mij dan ook gaat helpen.

Maar ik ben iemand die ook graag actie onderneemt en dus ga ik een nieuwe uitdaging aan. Ik wil weer degene zijn die haar dromen probeert te laten uitkomen. Die reist, op avontuur gaat en nieuwe mensen ontmoet. En dus heb ik de metaforische koe bij de hoorns gevat en een avontuurlijke vakantie geboekt.

• Het reis deel: de stad Kopenhagen
• Het avonturen deel: reizen met een nachtbus
• Het nieuwe mensen ontmoeten deel: slapen in een kleine slaapzaal

Het daadwerkelijk boeken gaf en geeft me energie, ondanks dat ik nu af en toe momenten van twijfel heb :). Maar ik weiger om het hersenletsel te laten bepalen wie ik ben als persoon. We zullen zien hoe het gaat! Het avontuur is begonnen…

Heb jij een briefje op je spiegel (of ergens anders) om jezelf te herinneren anders te proberen te denken?
Welke droom hoop jij waar te maken?