Deze week bleven verschillende onderwerpen om over te schrijven door mijn hoofd zweven. Maar -helaas- bleef ik het daadwerkelijk schrijven maar voor me uitschuiven. Het was pas maandag. Ik had nog genoeg tijd om een samenhangend stukje te schrijven. Maar vervolgens werd maandag, dinsdag en uiteindelijk vrijdag (vandaag), terwijl ik nog steeds geen woord op papier had gezet. Maar ik had al deze verschillende ideeën, ik moest er gewoon eentje kiezen, mijn gedachten op een rij zetten en beginnen met schrijven. Toch?
Mist in je hoofd
Nee, niet echt. Want zodra mijn weekend begon en ik voor de tweede keer die dag uit bed kwam, trok er een mistbank in mijn hoofd op. Achteraf gezien had ik dit wel kunnen verwachten. Maar ik had de signalen over het hoofd gezien. Voor mijn hersenletsel had ik geen last van mistbanken in mijn hoofd. Ik kan me in ieder geval geen soortgelijke ervaring herinneren uit mijn vorige leven. Maar ik denk dat dit een van de dingen is die de meeste mensen snel ervaren, nadat ze hersenletsel hebben opgelopen.
Met zo’n mistbank, voelt het alsof mijn hoofd gevuld is met mist (of wolken of watten). Hierdoor wordt denken veel moeilijker. Het volgen van mijn gedachten of het gefocust blijven wordt steeds vermoeiender. Na een aantal minuten raak ik gewoon afgeleid en om me dan weer te concentreren wordt steeds moeilijker. Daardoor ben ik bang dat deze blogpost wat van de hak op de tak zal springen.
Een blogpost schrijven
In deze mistige staat blijkt het namelijk te lastig, om een onderwerp te kiezen en daar een samenhangend verhaal over te schrijven. Desondanks wilde ik toch wat schrijven. Deze wekelijkse updates helpen me om mijn gedachten op een rij te zetten. Daarbij laat deze mistige staat wel weer een aspect zien van het leven met hersenletsel.
Uiteindelijk had ik het teruggebracht naar twee onderwerpen: sporten en het nieuws. Maar het schrijven van een hele blogpost hierover werkte gewoon niet. Mijn gedachten bleven maar in een kringetje gaan. Ook lukte het me niet om de onderwerpen voldoende uit te werken of om een positief einde te vinden. Alleen al het denken aan bewegen en alle moeilijkheden daaromheen was vermoeiend. Ik dacht echt dat ik een blogpost hierover kon schrijven. Over wat ik na verschillende mislukte pogingen heb geleerd of in ieder geval probeer te doen. Maar het dwingen van mijn hersenen lijkt de mist alleen maar dichter te maken. Dus deze hele blogpost zal nog even moeten wachten. Ik ga gewoon nog even door met dit (niet heel samenhangende) verhaal.
Vervolgens dacht ik dat ik een positief stukje kon schrijven, aangezien het nieuws nou niet echt opwekkend is. Elke keer als je naar het nieuws kijkt is er weer een nieuw verhaal dat je geloof in de politiek doet ondermijnen. Ik wilde graag een veerkrachtige, positieve kijk geven. Maar met mijn afleidingsgevoelige hoofd bleef ik maar nieuwe artikelen lezen en raakte ik steeds meer ontmoedigd. Dus liet ik dat idee ook maar los.
Toegeven
En dus maar terug naar de mistbank in mijn hoofd. Het frustrerende is dat ik een redelijk goede week heb gehad, maar dat de mistbank opkwam zodra het weekend begon. Het voelt gewoon niet eerlijk. Gedurende de week kan ik mijn hersenen gebruiken en ben ik mijn spontane, vrolijke zelf (tenminste dat probeer ik te zijn) terwijl ik in het weekend voornamelijk moet liggen op de bank of in bed en niet eens in staat ben om een samenhangend verhaal te schrijven.
Toch weet ik dat ik niet zou moeten klagen. Als ik naar het nieuws kijk, dan realiseer ik me (gelukkig) ook dat mijn problemen niets zijn vergeleken met problemen die andere mensen dagelijks moeten zien te overwinnen. Ik heb een dak boven mijn hoofd, geld om mijn rekeningen te betalen en eten in de koelkast. Een grote meerderheid in de wereld is niet zo gelukkig. Verandert dat dan mijn situatie?
Nee. Maar wetende dat andere mensen door veel moeilijkere situaties moeten leven, geeft mij een klein beetje meer vastberadenheid en kracht om door te gaan. En het is de uitgelezen kans om dankbaarheid te oefenen. En dus kies ik ervoor om vandaag naar de goede dingen te kijken:
- Ik ben dankbaar dat ik genoeg woorden heb kunnen opschrijven voor deze blogpost.
- Ik ben dankbaar voor initiatieven waardoor mensen met hersenletsel toch kunnen sporten.
- Ik ben dankbaar dat ik in een vrij en democratisch land woon.
- Ik ben dankbaar dat mijn hersenen mij deze week hebben geholpen en ik ga mijn best doen om ze een ontspannen weekend te geven.
Toevalligerwijs, kwam ik de volgende (mooie en toepasselijke) cover van Imagine, door Pentatonix tegen. Hou je zakdoekjes maar klaar. 🙂
