Aha ja, de zoektocht naar het goede woord. Het ligt altijd op het puntje van je tong, wat leidt tot een charmante gemompel van “Het is…, ik bedoel de.., wacht, ik heb het bijna, de..” Komt het bekend voor?
We vergeten allemaal wel eens een word of een naam. Sinds dit nieuwe leven ben ik me hier een stuk bewuster van geworden, aangezien ik hier nu veel vaker last van heb. Niet alleen het zoeken naar een bepaald woord, ook de woorden in de juiste volgorde zetten is tegenwoordig een hele uitdaging. Ik ben nu een frequent gebruiker van de opmerking “maar dan in de juiste volgorde” aan het einde van mijn zinnen.
Nieuwe realiteit
Ironisch genoeg, heb ik met mijn gedachten nooit dit soort problemen. Ik heb dus altijd het gevoel, en de verwachting, dat ik een vraag kan beantwoorden in goed lopende zinnen. Maar als iemand mij dan een (onverwachte) vraag stelt, merk ik opeens dat ik een heel stuntelig antwoord geef. Vooral als ik een bepaald woord al een tijdje niet heb gebuikt, het aan het einde van de dag is of als ik moe ben. Dan wordt het allemaal een stuk moeilijker. Dan zeg ik de woorden in de verkeerde volgorde en duren mijn pauzes voor mijn gevoel langer dan het uitspreken van de woorden. Op die momenten ben ik mij er pijnlijk van bewust dat er iets veranderd is.
Als ik zoek naar een bepaald woord, is het alsof er een mat scherm tussen mij en mijn woordenschat staat. Vaak kan ik de lengte van het woord ‘zien’ of zelfs de beginklank of letter, maar niet het hele woord.
Wat helpt
Inmiddels heb ik hier wel een aantal trucs voor gevonden. Als ik wel woorden weet die er op lijken qua klank of betekenis, maak ik er een ‘vind-het-woord-dat-hierop-lijkt-quiz’ van. Op andere momenten komen mijn hersenen met creatieve omschrijvingen en verandert het gesprek in een soort ‘verboden-woordenspel’. Ik weet nog twee omschrijvingen waar ik mee kwam, die nog best creatief waren (al zeg ik het zelf): “een kleine verticale muur die de regen tegenhoudt” (antwoord: een afdakje), “het bedieningsmechanisme van drinkwater” (antwoord: de kraan).
Dit is natuurlijk prima tijdens een gesprek met vrienden, maar niet altijd een wenselijke oplossing voor werksituaties. Voor de meer serieuze gesprekken, heb ik de meerwaarde van het oefenen ontdekt. Wanneer ik een belangrijk gesprek heb, vergadering of een presentatie moet geven, dan oefening ik dat van tevoren hardop. Op die manier heb ik alle woorden gebruikt die ik wil gebruiken, heb ik al geoefend met ze in de juiste volgorde te zetten en kan ik zelfs een aantal belangrijke zinnen als geheugensteuntje opschrijven.
Afgelopen week ontdekte ik zelfs dat het schrijven van dit blog ook helpt. Ik realiseerde me dat ik een eerder geschreven paragraaf aan het citeren was in antwoord op een vraag. Ik hoefde zelfs niet mijn “maar dan in de juiste volgorde” opmerking op het einde toe te voegen. Wat weer een kleine persoonlijke overwinning was! Ik denk dat dat een van de langste onverwachtse antwoorden was die ik heb gegeven, zonder dat ik de woorden door elkaar wisselde. Het herschrijven en -structureren van blogposts is blijkbaar ook een goede manier om te oefenen en om de informatie vast te houden. Dus ik hoef nu alleen nog maar heel veel te schrijven en antwoorden op onverwachts vragen te oefenen, dan ben ik weer zo goed als nieuw. Grapje natuurlijk ;).
Lessen om te leren
Wanneer ik hier meer last van heb of zelfs helemaal niet meer uit mijn woorden kom, dan weet ik dat het tijd is om rust te nemen. Wat dus weer de perfecte mogelijkheid geeft om te oefenen met trouw te zijn aan mezelf. Om daadwerkelijk op te komen voor jezelf, een gesprek of afspraak te stoppen en jezelf te excuseren zodat je een pauze kan nemen.
Dit is natuurlijk de ideale situatie. Ik moet zeggen dat ik me nooit zo bewust was van alle mogelijkheden die er zijn op een dag, om aan jezelf te werken. Alle momenten waarop je een beslissing kan maken om je energie te sparen. Het geeft mij een beetje een dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik blij dat er zoveel kansen zijn om te proberen het beter te doen, maar een andere kant zijn al deze beslissingen wel enorm vermoeiend… Eerlijk gezegd, ben ik op sommige dagen ook gewoon moe van het volwassen zijn en het maken van allerlei keuzes, maar ja wie is dat niet. (Ik ga er in ieder geval van uit dat ik niet de enige in ben. 🙂) En ik ben weer van het onderwerp afgedwaald.
Reacties van anderen
Ik heb gemerkt dat er in grote lijnen twee soorten reacties zijn op mijn haperende zinnen. Men wacht of geduldig tot je aan het einde van je zin bent gekomen, of wil je helpen door allerlei suggesties van woorden te (blijven) doen. Ikzelf word alleen maar meer zenuwachtig en gestrest als mensen proberen te helpen, vooral gezien ze vaak niet het goede woord raden. Wat ook niet echt helpt om mij sneller te laten praten. Ik weet dat het goed bedoeld is, maar als ik echt vast kom te zitten dan vraag ik wel om hulp of maak ik er een raadspel van. Dus mocht je me op straat tegenkomen, wees geduldig. Zo geef je me ook een kans om te oefenen met de juiste beslissing te maken en zo nodig te vragen om hulp of een pauze.
Wat zijn jouw ervaringen hiermee? Is dit in de loop van de tijd verbeterd of is het vooral afhankelijk van je energieniveau? Weet jij nog creatieve omschrijvingen die je hebt gebruikt wanneer je een woord was vergeten?
