Hersenletsel is een onherroepelijke verandering van je leven van het ene op het andere moment. Je kan bijna tot op de minuut het moment aanwijzen, waarop je leven voorgoed veranderde. Het moment waar je oude leven ophield. Het moment waarna je opnieuw moest ontdekken wat je mogelijkheden zijn. Waar je grenzen liggen en hoe je je leven moet invullen. Alles wordt erdoor beïnvloed, van je sociale leven tot je carrière tot wat je doet ter ontspanning.
Het loslaten van het bekende, van je oude leven, is ontzettend moeilijk. Voor mij voelde het alsof ik achter bleef met een slechte versie van mijn oude leven. Ik kon immers veel minder. Dit zorgde voor gevoelens van verlies, van rouw, vooral in het eerste jaar. Op verschillende momenten of perioden werd het gevoel van dankbaarheid over dat ik nog leefde en nog kon lopen en denken, dan ook overschaduwd door de realisatie dat ik mijn oude leven en toekomstplannen moest loslaten.
Net als bij andere gebeurtenissen die je leven veranderen, verdwijnen deze gevoelens niet zomaar. Je leert ermee te leven en geeft het een plek. Maar door omstandigheden of op speciale dagen kan je je ineens weer te volle realiseren wat je bent kwijt geraakt. Gevoelens van verdriet, boosheid of frustratie komen weer naar boven en je moet weer opnieuw een manier vinden om hiermee om te gaan. Om het verlies weer een plek te geven en weer een evenwicht te vinden.
Hier werd ik in de afgelopen dagen weer eens flink aan herinnerd.
Een flashback naar mijn vroegere leven
Normaal ben ik heel positief ingesteld. Ik weet dat ik veel heb om dankbaar voor te zijn en heb er vertrouwen in, dat ik met hele kleine stapjes steeds iets verder zal komen. Maar in plaats van optimisme en vertrouwen, voelde ik deze week weer intens het verlies van mijn oude leven.
Het begon met een afspraak die zo uit mijn oude leven had kunnen komen. Twee uur lang was ik omringd door dezelfde mensen en deed ik haast hetzelfde werk in een bekende omgeving. Het was dan ook haast een flashback.
Adrenaline en enthousiasme zorgde ervoor dat ik me die twee uur prima voelde. Voor mij gevoel ging het allemaal goed en het leek wel alsof er in de tussentijd niets veranderd was
Je realiseren dat het anders is
Maar natuurlijk was ik degene die wel degelijk anders was. En thuis op de bank begon ik te voelen wat die twee uur mij hadden gekost. Ik was helemaal leeg. Ik had geen energie meer om wat dan ook te doen. Zelfs denken was te vermoeiend. Mijn gedachten verdwenen langzaam in de achtergrond. Het focussen van mijn aandacht was alsof ik een steile berg aan het beklimmen was. En langzaam voelde ik een overweldigd gevoel van verdriet opkomen.
Verdriet vanwege de realisatie dat ik niet langer mijn oude ik was. Als ik in de afgelopen vier jaar ooit had gedacht dat ik best weer mijn oude leven kon oppakken, hadden deze twee uur zojuist het tegendeel bewezen. Ik moest wederom erkennen dat mijn leven veranderd was. Dat ik dingen niet meer zomaar kan.
Ondanks alle vooruitgang die ik de afgelopen weken, maanden en jaren had gemaakt, voelde ik weer die klap van het verlies van mijn oude leven.
Had ik dit kunnen voorkomen of misschien kunnen verwachten? Misschien, wie weet. In de dagen die hieraan vooraf gingen had ik nachtmerries over deze afspraak. Dus wellicht dat dat een waarschuwing van mijn onderbewustzijn was. Ik dacht dat ik me gewoon beter moest voorbereiden en moest oefenen wat ik wilde zeggen. Ik had in ieder geval niet verwacht dat ik een dergelijke reality check zou krijgen. Dat ik wederom moest erkennen hoe hersenletsel mijn leven had veranderd.
Verder gaan
In de dagen die volgde, zorgde de dagelijkse bezigheden gelukkig voor genoeg afleiding en kon ik ook lachen en grapjes maken. Maar in de momenten waarop ik alleen en zonder afleiding was, voelde ik nog steeds het verlies.
Gelukkig dat de scherpte van deze gevoelens minder wordt naarmate er meer tijd voorbij is gegaan. Ook helpt het uitschrijven van dit alles me om mijn gevoelens onder woorden te brengen.
Ik hoop dan ook dat ik het gevoel van verlies weer snel z’n plek kan geven. Dat ik me weer kan focussen op mijn mogelijkheden, in plaats van op mijn beperkingen. Dat ik me niet langer vergelijk met mijn oude leven, maar dat ik kan zien hoever ik ver al ben gekomen. Dat ik weer met vertrouwen en optimisme mijn dagen kan vullen.
Tot die tijd probeer ik mezelf ruimte te geven, te erkennen hoe ik me voel en troost te vinden in de overtuiging dat het beter wordt.
Ik hoop dat je je na het lezen hiervan niet down bent gaan voelen. Heb jij ook wel eens zo’n moment gehad waarbij je je onverwachts realiseert hoe je leven is veranderd? Voor een enigszins positief einde nog een schattige kattenfoto. 🙂
Heel herkenbaar! Soms hoop ik dat het allemaal niet waar is en doe ik zoals vroeger (scherp denken, snel reageren, actief meepraten vanuit deskundigheid). Het lijkt dan even als vanouds, tot ik de rekening gepresenteerd krijg en daarna kapot in een hoek lig. En dat ik niet eens meer goed weet wat ik allemaal heb gezegd. Zo’n confronterende ervaring leidt bij mij ook tot somberheid, ik heb daarna een verdrietdag om alles wat ik door het auto-ongeluk drie jaar geleden ben kwijtgeraakt, zoals mijn werk en collega’s.
Dank voor het delen! Ja, het is in het moment dan super fijn om weer even je oude ik te zijn, tot je die rekening krijgt en je opnieuw moet beseffen dat je leven anders is. Ik hoop dat we over tijd wat minder vaak in die valkuil zullen stappen. Veel succes en sterkte gewenst!