Om de een of andere reden lukt het al bijna twee weken niet om mijn interne ‘batterij’ volledig op te laden. Het resultaat is dat ik continu moe ben en moeite heb met geconcentreerd te blijven en gemotiveerd te worden. Het voelt alsof de zwaartekracht een beetje harder trekt, waardoor alles zwaarder is. En ik heb (nog steeds) geen idee waardoor het komt. Vorige week heb ik me er bij neergelegd dat dit ook hoort bij hersenletsel. Soms heb je gewoon goede dagen en soms heb je slechte dagen.
Het is natuurlijk wel een beetje jammer dat die slechte dagen inmiddels over zijn gegaan in een slechte week. Het enige dat ik kan doen is mijn hersenen rust gunnen en te wachten tot het beter wordt. Om de tijd te vullen ben ik een tv serie opnieuw gaan kijken. Op die manier weet ik wat er gebeurd en hoef ik niet zoveel informatie te verwerken, maar wordt ik wel afgeleid.
Lichtje branden
Deze keer was ik House aan het her-kijken. In een aflevering kwamen de vijf stadia van rouwverwerking langs en opeens ging het lichtje branden. Onbewust was ik de afgelopen week de verschillende stadia langsgelopen.
Hoewel ik deze week (gelukkig) niet dat gevoel van verlies of rouw had, was ik het op de derde achtereenvolgende slechte dag wel meer dan zat. Het was inmiddels een bron van irritatie geworden. Hiervoor voelde ik me toch echt beter, had ik meer energie en was ik veel enthousiaster. Waarom ging het dan nu zoveel slechter? Waardoor was alles zoveel moeilijker geworden? Hield ik mezelf voor de gek?
Mijn manier van hiermee omgaan was blijkbaar het langslopen van de verschillende stadia, in de hoop dat het beter zou worden. Terugkijkend naar de afgelopen week kon ik mijn acties keurig verdelen tussen de verschillende stadia.
Ontkenning
Ik begon met ontkenning. Ik had genoeg geslapen en was het zat om leuke dingen steeds maar vooruit te moeten schuiven. Ik wilde naar het strand en dus zou ik naar het strand gaan. Ik heb zelfs gezwommen! Maar ontkenning, gaat natuurlijk maar heel even goed. Nog geen tien minuten na het zwemmen, voelde ik zo beroerd dat ik niet wist hoe snel ik bij mijn bed moest komen. Ontkenning, in combinatie met hersenletsel, bleek geen goed idee te zijn.
Boosheid
Het volgende stadium was boosheid, wat ik al vrij snel voelde. Ik was boos op mezelf, dat ik weer zo eigenwijs moest zijn. Boos op mijn hersenen, omdat ze nog steeds kapot zijn. Boos op de mensen op straat, omdat zij wel leuke dingen deden en ook nog eens lawaai maakten. Boosheid lost alleen niets op, het kost alleen maar energie.
Onderhandelen
Hier werd ik dan ook alleen maar moeier van. Wat me aan het denken zette, als ik beter voor mijn lichaam zou zorgen, dan zou ik me toch ook beter moeten voelen? Jawel dames en heren, op naar het volgende stadium: onderhandelen. Ik had die week daarvoor een Netflix documentaire over gezond eten gekeken. Dat klonk allemaal heel logisch en dus besloot ik gezonder te eten. Ik at minder suikers, vetten en bewerkte voedingsmiddelen, in de hoop dat ik me beter zou voelen. Hoewel mijn strakke broeken inmiddels een stuk beter passen, voelde ik me er helaas niet veel beter door.
Depressie
En dus zakte ik af naar het depressie stadium. Elke keer als iemand geïnteresseerd vroeg hoe het ging of wanneer iemand mij hielp, begon ik spontaan te huilen. Super vervelend. Als ik iets wil vermijden dan is het wel huilen op werk. Het lichtpuntje is dat ik door het huilen wel gedwongen werd om opener te zijn over mijn hersenletsel. Mensen schrikken namelijk best als je opeens begint te huilen, maar ik werk toch liever aan die bewustwording zonder het huilen. 🙂
Aanvaarding
Het volgende stadium is aanvaarding of acceptatie. Woorden die ik in deze niet graag gebruik, omdat het voor mij voelt als opgeven. Van Dale omschrijft acceptatie ook als “aanneming” wat iets beter past. Ik heb inmiddels aangenomen dat ik een slechte week. Heb ik daar vrede mee? Nee, maar ik heb me er voor nu bij neergelegd, gezien al het anderen niet werkte. Daarbij ben ik er ook van overtuigd dat het uiteindelijk weer beter zal worden.
Toch denk ik dat ik bij een toekomstige slechte periode weer hoopvol de verschillende stadia langs zal lopen. 🙂
Hoe gaat dit bij jou? Is het voor jou makkelijker geworden om slechte dagen te accepteren of aan te nemen? Gaat dit steeds een beetje makkelijker of is het elke keer weer een worsteling?
Dag Evie,
Nee, het gaat niet steeds beter. Bij mij tenminste niet.
Maar het inschatten van wat je vermoeid gaat maken, gaat wel steeds beter. En daardoor overkomt het mij minder.
En het aanvaarden dat het gebeurt, wordt ook steeds makkelijker. Mijn zen training (zen.nl) helpt mij daarbij enorm.
Groet,
Marc.
Dag Marc,
Dank voor je reactie, die zette me aan het denken. Gaat het beter als je meer dingen kan doen, of zoals je zegt beter inschatten hoe je nieuwe ik werkt?
Ga ik dit weekend eens over nadenken 🙂
Fijn dat je merkt dat het met dat laatste wel (over tijd) beter gaat en dat het aanvaarden ook makkelijker wordt. Wat goed dat je zen training, daarbij helpt!
Bij mij staat het mediteren nog steeds op de lijst van dingen die ik zou moeten doen en je hebt me nu wel extra gemotiveerd om hiermee aan de slag te gaan.
Groet,
Evie