Het duurde even (lees: vier-en-een-half jaar) maar ik kwam er eindelijk achter dat ik soms anders reageer. Ik wist al dat ik tegenwoordig veel sneller geïrriteerd raak als ik moe ben. Elke keer als ik weer overdreven boos of geïrriteerd reageerde, gaf ik mijn energieniveau daar de schuld van. Maar wanneer je in de ochtend na een goede nachtrust ook overdreven reageert, dan lijkt er toch ook nog iets anders mee te spelen.
Nu hebben we natuurlijk allemaal, met en zonder hersenletsel, momenten waarbij we geïrriteerd raken over kleine, onbenullige dingen. Wanneer je favoriete merk op is in de supermarkt, als iemand je afsnijdt in het verkeer of wanneer je een vasthoudende verkoper tegenkomt. Gelukkig leren we al vroeg hoe we hiermee moeten omgaan. We proberen rustig te blijven en niet direct vanuit onze emotie te reageren.
Boos en geïrriteerd
Het punt is dat ik niet alleen veel sneller geïrriteerd raak, maar ook veel meer moeite heb met mijn reactie onder controle te houden.
Deze week raakte ik ook weer meerdere keren erg geïrriteerd. Op mijn vrije dag stelde iemand mij nietsvermoedend een vraag via de app. Direct was ik weer geïrriteerd. Ik had dat toch vorige week ook al lang uitgelegd? Waarom werd ik nu weer lastig gevallen?
Mijn gedachten gingen in een kringetje en het duurde even voordat mijn frustratie en boosheid zakte. Ik was (gelukkig) nog wel zo slim om niet direct te reageren. Dit deed me wel nadenken over mijn overtrokken reactie. Waarom reageerde ik toch zo overdreven? Ik stel toch zelf ook regelmatig domme vragen, waarom kon ik dan zo tegen slecht dit soort vragen van anderen?
Lichtje branden
Opeens ging het lichtje branden. Mijn irritatie en boosheid waren niet alleen gelinkt aan mijn energieniveau. Door mijn hersenletsel was mijn controlemechanisme bij irritatie of boosheid beschadigd geraakt. Een zoektocht op het web leerde me dat dit een vrij voorkomend probleem is bij mensen met hersenletsel. Door het letsel kan het zijn dat je hersenen minder goed je boze gevoelens of acties remmen, waardoor je gemakkelijker en sneller boos wordt.
Bij het lezen van de tekens en waarschuwingssignalen, herkende ik er dan ook een hele hoop. Ik herinnerde me meerdere momenten, waarbij ik achteraf mijn excuses voor mijn reactie moest aanbieden, omdat ik mijn irritatie niet onder controle had gehouden.
Inzicht
Ik zie nu wel in dat mijn tolerantieniveau ook sterk verminderd is, waardoor ik veel sneller geïrriteerd raak en boos word. Vervolgens duurt het langer om er overheen te komen en ben ik in de tussentijd vrij aanwezig en laat ik luidruchtig mijn irritatie blijken. Wat dan natuurlijk weer leidt tot het onbedoeld kwetsen of storen van de mensen om mij heen.
Inmiddels ben ik er achter wat een grote trigger is, het vragen naar de bekende weg is. En dat bedoel ik met de bekende weg, vragen naar dingen die ik op een eerder moment al verteld of uitgelegd heb. Zodra ik zo’n vraag krijg, verdwijnt mijn rationele denken naar de achtergrond en neemt mijn irritatie het over. Wat natuurlijk vrij ironisch is, gezien ikzelf ook regelmatig naar de bekende weg vraag. Sterker nog, ik doe dat sinds mijn hersenletsel ook een stuk vaker. Maar dat maakt blijkbaar niets uit voor mijn gevoel van irritatie.
Na dit heldere inzicht gehad te hebben, veranderde er helaas niets. Het was natuurlijk leuk geweest als ik hierna herkende dat ik irritatie of boosheid voelde en vervolgens mijzelf zou afleiden of me even terug zou trekken om rustiger te worden.
Leerproces
Maar nee. Twee dagen later, zat ik zo in die irritatie dat ik er zelf niet meer uit kon. Ik moest namelijk een andere telefoon gaan gebruiken en het lukte me maar niet om het trillen bij elke toetsaanslag uit te zetten.
Who cares zou je denken. Maar ik kon het niet loslaten. In plaats van even rust te komen, moest ik natuurlijk ook tegelijk een nieuwe simkaart activeren.
De instructies hiervoor, bleken echter veel te ingewikkeld te zijn. Door alle irritatie, kon ik minder goed nadenken en omdat het niet lukte raakte ik steeds geïrriteerder en bozer. Zo erg, dat ik uit pure boosheid moest huilen en om hulp moest vragen.
Natuurlijk was het achteraf gezien heel simpel. Voor mij waren de instructies op dat moment echter te ingewikkeld. Ik had duidelijke stap-voor-stap instructies in jip-en-janneke taal nodig. Het gaf me een klein beetje inzicht in hoe lastig de wereld moet zijn, voor mensen die moeite hebben met taal of lezen.
Inmiddels kan ik er om lachen, maar het deed me wel realiseren dat ik me bewuster van mezelf moet zijn. Ik hoop natuurlijk dat dit controlemechanisme langzaam beter gaat worden.
Voornemen
Tot die tijd, zal ik mijn omgeving proberen uit te leggen dat als ik boos of geïrriteerd word, ik mijn rationele denken en remmingen verlies. Dat ik door mijn hersenletsel dan dingen zeg of doe, waarvan ik later spijt heb.
Natuurlijk kan ik ook blijven oefenen met dingen los te laten, even afstand te nemen en rustig te worden. Elke nieuwe irritatie is weer een nieuwe kans.
Merk jij ook dat je met boosheid of irritatie meer moeite hebt met het in controle blijven? Had jij deze link wel sneller gelegd? Nog tips?
Het is (weer eens:-)) erg herkenbaar wat je schrijft. Ik heb nog een vraag: bied je dan ook altijd uitgebreid je excuus aan achteraf?
Dag Margot, ik kom er meestal de dag erna op terug. Dan leg ik uit dat ik inmiddels inzie dat mijn reactie niet gepast was en dat ik daar mijn verontschuldiging voor wil aanbieden. Ik probeer dan ook uit te leggen dat in vervolgsituaties, ze me zeker op mijn gedrag mogen aanspreken en me dan kunnen vragen even weg te lopen of thee te gaan zetten of zoets. Dat ze me hiermee helpen, aangezien ik moeite heb met het beseffen dat mijn reacties te ver gaan en zij waarschijnlijk al veel eerder doorhebben dat er iets niet klopt. Maar blijf dit uitdagend/lastig vinden, maar goed het is dan ook een leerproces. 🙂 Hoop dat je hier wat aan hebt!
Hallo Evie, ik heb sowieso veel aan je blog, je formuleert de dingen heel helder en benoemt je pijnpunten zonder dat je heel erg ‘slachtofferig’ wordt. Ik hoop dan ook dat je nog even doorgaat met je blog :-). Wat betreft bovenstaand stuk, vind ik het zelf soms erg moeilijk om te erkennen dat ik overtrokken heb gereageerd en probeer ik het dan toch nog aan de ander te koppelen (zo van “ja, maar hij deed ook zo…”), i.p.v te bedenken dat het mijn NAH is. Misschien heeft dat nog met een stuk acceptatie te maken en is het inderdaad nog een leerproces.
Dank voor je lieve woorden! En ik ben zeker van plan te blijven schrijven. 🙂 Het erkennen dat ik iets verkeerds heb gedaan, vind ik ook niet makkelijk. Maar ik als ik overtrokken heb gereageerd, dan voel ik dat er nog iets niet goed zit bij me. Ik heb geprobeerd dat te negeren, maar dat lost niets op en dus probeer ik er nu op terug te komen bij de ander. Als ik er echt veel moeite mee heb, probeer ik te bedenken hoe ik mij zou voelen als de rollen omgedraaid waren. Soms geeft dat net dat ene zetje. Daarbij is het feit dat je hier wel mee bezig bent en over nadenkt toch al een flinke stap in de goede richting! Die stap heeft bij mij ook wel meerdere jaren gekost.:)
Nee, ik heb deze link niet sneller gelegd. Ik werd erop gewezen en ben via de huisarts bij Heliomare terecht gekomen. Daar werd ik zo geholpen dat ik mijn korte lontje op tijd kan blussen, zodra die weer ontbrandt. Probeer het eens via hersenz.nl
Dank voor je tip! Wat fijn dat de huisarts je goed kon doorsturen en je nu op tijd je lontje kan blussen!