De eerste werkweek zit er weer op. Langzaam begint de agenda weer vol te raken en mijn to-do list neemt weer een vaste plek op mijn koffietafel in. De vakantie is nu echt achter de rug. Gelukkig heb ik wel een aantal goede voornemens weten vast te houden. Het lukte me beter om mijn werk op mijn werk te laten en de volle(re) agenda, takenlijst en mails kan ik nog redelijk goed naast me neerleggen. Wie weet, misschien helpen de mindfulness oefeningen al! Al met al voel ik me dan ook nog steeds best ontspannen, blij en optimistisch.
Terugkijken
Nu pas zie ik ook hoe hard ik aan vakantie toe was. Niet alleen kan ik dingen nu beter loslaten en meer genieten van de kleine momenten, ik merk ook dat ik minder kritisch over mezelf ben. Ik zie nu ook pas het verband tussen een laag energieniveau en de stemmen in mijn hoofd. Als mijn batterij meerdere dagen niet meer vol is geweest, worden die stemmen steeds kritischer. Gedachten als “ik kan dat weer niet”, “waarom doe ik dat toch” en “wat zullen ze wel niet denken” komen dan steeds vaker langs.
Het lijken misschien onschuldige vragen, maar wanneer ze dagelijks opkomen ben je eigenlijk heel subtiel jezelf aan het ondermijnen. Door het herhalen verandert de vraag namelijk in twijfel, onzekerheid, kritiek totdat je jezelf aan het veroordelen bent. Ik zie nu in dat dit dan ook je zelfbeeld kan beïnvloeden.
Afgelopen week, kwam ik (pas) tot dit heldere inzicht, waarschijnlijk dankzij mijn ontspannen vakantie. Het viel me op dat ik veel positiever over mezelf en mijn mogelijkheden dacht. Wat zou het mij ook kunnen schelen wat anderen van mij denken. Niemand is perfect. Onze verschillen maken ons juist uniek, waarom zouden we die verschillen dan niet vieren? Bijkomstig voordeel is dat positieve gedachte veel meer energie geven dan negatieve gedachten.
Weer iets geleerd
Het stomme is dat ik het mezelf dus blijkbaar moeilijker maak wanneer ik al weinig energie heb, doordat ik naar die stemmen luister. Dat is ook de reden dat ik deze inzichten eigenlijk zou moeten opschrijven. Ik moet nog steeds beginnen met die handleiding over de ‘nieuwe ik’, maar dit komt daar dan zeker in. Het zou toch zonde zijn als ik hiervoor in de toekomst weer eenzelfde ‘ontdekking’ nodig heb.
Dit geeft voor mij wederom aan hoe belangrijk het is om ervoor te zorgen dat die batterij vaker volledig wordt opgeladen. Blijkbaar helpt het mij om dan een paar dagen even weg te zijn van alles en iedereen. De uitdaging is om daadwerkelijk de tijd te nemen om dit ook echt te doen. De laatste keer had ik genoeg rationele argumenten om mijn vakantie uit te stellen. Iets dat achteraf gezien misschien toch niet een hele slimme beslissing was. (Ik hoop maar dat de uitspraak dat een ezel zich niet twee keer aan dezelfde steen stoot, op een kern van waarheid berust.)
Verder komen
Naast de serieuze zelfreflectie was er deze week (gelukkig) ook nog een heus taartmoment. Ik ben, geheel onverwachts, weer een stapje verder gekomen. Het heeft bijna een heel jaar geduurd, maar ik was eindelijk in staat om de dag na het zwemmen naar mijn werk te fietsen.
Ik zwem niet eens heel actief. Het is meer bewegen dan sporten, maar kost toch bergen energie. Niet alleen het zwemmen zelf, maar ook het erheen gaan, je omkleden en alle prikkels onderweg en in het zwembad. Hierdoor is de volgende dag een herstel dag, ik kan een aantal uur werken, maar de twintig minuten fietsrit is dan net teveel. Gelukkig is er ook een tram die ik kan nemen.
Eerlijk gezegd had ik dat hele fiets idee voor die dag ook al lang opgegeven. Ik was al blij dat ik kon zwemmen en de dag erna kon werken. Het was dan ook een verrassende ontdekking om de dag na het zwemmen, op te staan met een gevoel van energie. Het heeft mijn optimisme zeker versterkt, om erachter te komen dat dingen daadwerkelijk beter kunnen gaan. Het vraagt dan misschien geduld (heel veel geduld) en het goed luisteren naar je lichaam, maar dan kan er zomaar een dag komen dat je wakker wordt en opeens een stapje verder kan komen.
Ik hoop natuurlijk heel erg dat dit mijn “nieuwe normaal” is. Dat dit niet een eenmalig iets was. Desalniettemin ga ik deze overwinning zeker vieren (de boterkoek is al in huis) en me nu niet al druk te maken over wat er nog moet komen. De volgende keer zullen we wel zien hoe het gaat. Als het goed voelt, dan stap ik met een blij gezicht op de fiets. Als het minder gaat, stap ik in de tram en ben ik dankbaar dat ik die optie heb.
Volgende week
Om nog terug te komen op het vorige blog, ik heb besloten om dingen te gaan veranderen. Ik wil me namelijk vaker zo gezond en blij kunnen voelen. Wat en hoe, daarover volgende week meer! (Ha een echte cliffhanger. 🙂)
Wat helpt bij jou om je batterij weer helemaal op te laden? Ben jij je bewust van je eigen kritische stemmen? Wanneer merk je dat die te aanwezig zijn geweest? Wat was jouw laatste vier-moment?
P
