Wie had gedacht dat ik nog wat zou leren van het bakken van koekjes? Als het nou ging om het eten van koekjes…
De bakimpuls
Ik was niet eens van plan om überhaupt iets te gaan bakken. In tegendeel, ik was weer eens een van mijn favoriete series aan het herlezen. Een serie waarin Mercy (de hoofdpersoon) toevallig ook regelmatig bakt. Bij het lezen van het derde boek begon ik dan ook zin te krijgen in brownies of koekjes. Maar ja, een supermarkt bezoek stond pas een paar dagen later op de planning.
Dus nam ik nog maar een appel en las weer verder. Bij het zesde boek, was mijn geduld op. Ik had zin in chocolade koekjes! De supermarkt zou nog twee dagen duren, maar ik kreeg het lumineuze idee om ze gewoon zelf te bakken. Er was vast ergens op internet een recept te vinden, dat aansloot bij de inhoud van mijn keukenkastjes.
Bakken met een snufje realiteit
Op dat moment had ik al meerdere dagen gelezen over het bakken, over hoe ontspannen en makkelijk het is en natuurlijk het smakelijke eindresultaat. Ik had er dan ook het volste vertrouwen in, dat ik zonder al te veel inspanning binnen afzienbare tijd een schaal koekjes zou hebben. Ik had ongeveer een uur de tijd, waarna ik een afspraak had. Dat moest toch meer dan genoeg tijd zijn, helemaal gezien voor het hele recept vijfendertig minuten stonden.
Na snel het recept te hebben doorgelezen, was het tijd om de beslagkom te pakken. Een voor een pakte ik de ingrediënten en zorgde dat de juiste hoeveelheid in de beslagkom kwam. Wat niet in de beslagkom ging bleef gezellig op het aanrecht staan. Voordat ik er erg in had was mijn kleine aanrecht gevuld met allerlei pakjes en zakjes.
Uiteindelijk was het tijd om koekjes te vormen en ze op de bakplaat te leggen. De enige plek waar de bakplaat paste, was balancerend op de rand tussen de gootsteen en het luchtledige. Zolang ik ervoor zorgde dat ik het evenwicht bewaarde, zou dat toch geen probleem moeten zijn. Gefocust op het einddoel, de koekjes, begon ik de bakplaat te vullen.
Een snelle blik op de klok leerde me dat ik wel iets sneller moest gaan werken, om de bus te halen. Het moment dat ik me dat realiseerde, was (natuurlijk) ook het moment dat de zwaartekracht de overhand kreeg. De bijna gevulde bakplaat helde gevaarlijk over. Snel zette ik de beslagkom terug, maar het was al te laat. De bakplaat was al op de grond gevallen. Een geluk bij een ongeluk was dat de kant met de koekjes bovenop lag, maar het chocoladebeslag zat werkelijk overal. Op het aanrecht. De keukenkastdeurtjes en de vloer.
Flashback naar de kookles
Met ongeloof keek ik naar de ravage. Uiteraard herinnerde ik me op dat moment alle wijsheden die ik had opgestoken van het kijken naar ‘Masterchef’ (de Australische versie, om de een of andere reden kan ik daar hele dagen mee vullen), aangevuld met een paar wijsheden van de revalidatie. Namelijk:
- Zet van tevoren al je ingrediënten en kookgerei klaar en zet ze, als het kan, op volgorde van gebruik;
- Zorg dat je het recept op een handige plek hebt liggen, zodat je gemakkelijk kan kijken of je op de goede weg bent;
- Houd je aanrecht zo opgeruimd en leeg mogelijk. Als je spullen niet meer nodig hebt, ruim ze op of zet ze uit de weg.
Had ik dit maar gedaan, dan was de kans groot dat de koekjes al in de oven zouden liggen. Gelukkig herinnerde ik me op dat moment ook hoe ik met mijn frustratie om moest gaan. 🙂
Na een korte pauze in de slaapkamer om weer rustig te worden, was het tijd om de klus af te maken. Het grootste deel van het beslag viel gelukkig te redden en uiteindelijk kon het geheel de oven in.
Er waren inmiddels drie kwartier voorbij, dus ik wilde nog even snel alles opruimen. Dat woordje ‘snel’ daar zit het hem in, want ik was nog niet goed en breed begonnen, toen ik de doos cacaopoeder liet vallen. De niet-goed-afgesloten-doos welteverstaan. Wederom zat mijn hele aanrecht onder. *Zucht* Na de verleiding te hebben weerstaan om heel hard (in een kussen, je moet toch aan de buren denken) te gaan gillen, kon ik wederom schoonmaken. Een bijkomend voordeel is dat als ik nu stofzuig het heerlijk naar chocola ruikt. 🙂
Toen was het de hoogste tijd om de bus te halen. Eenmaal weer thuis kwam ik erachter dat ik de koekjes te snel uit de oven had gehaald. Het eindresultaat was dus een schaal halfbakken koekjes, maar gelukkig zat er heel veel chocola in dus dat maakte een hoop goed.
Zelfbeheersing
Deze hele ervaring heeft me geleerd dat ik mezelf twee vragen moet stellen en een regel moet opleggen opleggen, als ik weer eens een plotselinge ingeving tot uitvoer wil brengen.
- Vraag: Heb ik de tijd en energie om dit te doen, ook als er iets mis gaat?
- Vraag: Kan ik deze activiteit verdelen in afzonderlijke stappen en die verspreidt over de dag uitvoeren?
- Opdracht: Zodra ik het gevoel van ‘even snel’ krijg, is het tijd om mezelf een pauze te geven en even wat anders te gaan doen om fouten te voorkomen.
Inmiddels ben ik naar de supermarkt geweest en heb ik gewoon een pak chocolade koekjes gekocht, dat is dan toch net wat makkelijker.
Ook moet ik maar eens een boek vinden, waar hoofdpersoon heel veel fruit of gezonde snacks eet, waar je niet iets voor hoeft te kopen of bakken. Mocht iemand zijn boek weten laat het me dan vooral weten.
Heb jij ook zo’n bak-avontuur beleeft waar van alles mis ging? Heb jij er een les uit kunnen halen?
