Waarom ik je geweldig vind

Ik hoop dat je bij het lezen van deze titel hebt geknikt en dacht “ik wist al dat ik geweldig was, maar dank voor de bevestiging”. Als dat het geval was, mooi zo! Maar ik verwacht eerlijk gezegd dat de meesten van ons minder positief over zichzelf denken. Natuurlijk kunnen we sommige dingen heel goed, maar om nou te zeggen dat we geweldig zijn…

Zie het goede

Waarschijnlijk kunnen we allemaal een lijstje opnoemen van de dingen die we liever anders zien aan onszelf. Maar de vraag is of je je focust op je (vermeende) tekortkomingen of op de dingen die je hebt bereikt of waar je in uitblinkt.

Denk eens terug aan de laatste keer dat iemand je een compliment gaf. Hoe reageerde je toen? Kon je het laten bij een simpel “dankjewel” of volgde er een “maar,…”? Ik weet dat ik het heel lastig vind om te stoppen na het zeggen van “dankjewel”. Toch is dat een vreemd automatisme. Als iemand waarde hecht aan iets wat je hebt gedaan, waarom willen dat dan wegwuiven?

We kunnen dit beter ergens opschrijven. Als we dan onze eigen waarde even niet meer zien, dan hebben we een fysiek geheugensteuntje om ons daaraan te helpen herinneren. Ik zeg het daarom maar nog een keer, ik denk dat je geweldig bent.

Voor de kritische geesten onder ons, nee, ik hoef je niet persoonlijk te kennen om dit te kunnen zeggen en te menen. En ik zal uitleggen waarom.

Waarom je geweldig bent

Als je dit leest is de kans groot dat jezelf hersenletsel (of een andere ziekte of beperking) hebt, of dat je iemand kent die hiermee moet leven.

Als je jezelf onder die laatste groep schaart, mag ik dan zeggen dat ik het super vind dat je dit leest. Dat je de tijd hebt genomen om je te verdiepen in hoe het is om te leren leven met een beperking. Die bewustwording kan onze samenleving goed gebruiken. We hebben immers mensen nodig die ons aanmoedigen, die ons steunen en die in ons geloven. Daarom vind ik het geweldig dat je dit leest.

Ongeacht je gezondheidssituatie, hebben we allemaal grenzen aan ons kunnen. Het leven gaat niet over rozen met alleen maar regenbogen en puppy’s. We moeten allemaal leren omgaan met onzekerheden en obstakels. Toch kiezen we er elke dag weer voor om het opnieuw te proberen. Hopend dat vandaag beter wordt dan gisteren. Hopend dat we vandaag een betere partner, ouder, vriend, collega of buur kunnen zijn. Dat maakt ons toch geweldig? Ik vind van wel.

Als jij hebt moeten leren leven met een beperking, besef je dan hoe sterk je bent? Alleen al het feit dat je elke dag opstaat en wederom probeert om binnen je grenzen te blijven. Al die keren dat je “nee” moet zeggen tegen dingen die je eigenlijk heel graag wilt doen. Om door te blijven gaan, dat is toch super en vraagt kracht. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat het makkelijk is. Maar ik hoop dat je wel kan zien hoe sterk je bent.

Ook wanneer het je maar niet lukt om de juiste woorden te vinden;
wanneer je door overprikkeling alleen nog maar kan huilen;
wanneer je boos en verdrietig bent omdat je zoveel meer wilt doen;
wanneer je de hele dag onder de dekens ligt;
wanneer het je niet lukt om naar buiten te gaan;
wanneer je jezelf veroordeeld.

Ook dan vind ik je nog steeds geweldig. It’s okay not to be okay. Deze momenten maken je namelijk niet minder. Ze maken je mens.

Ben ik geweldig?

Soms is het makkelijker om aardige dingen tegen een ander te zeggen dan tegen jezelf. Of is het makkelijker om een ander te helpen in plaats van jezelf. Maar wanneer we beter over onszelf denken, helpen we die ander daar ook niet mee? Zouden we niet meer aankunnen als we ons meer bewust zijn van onze eigen kracht? Wanneer we onszelf waardevol durven te vinden, gewoon zoals we zijn? Misschien dat dan de wereld ook een beetje beter wordt.

Ik wil mezelf geweldig vinden, gewoon zoals ik ben. Als ik kan zien waarom een ander geweldig is, dan moet ik diezelfde eigenschappen toch ook in mezelf kunnen herkennen?

Als ik hier weer eens mee worstel heb ik in ieder geval deze blogpost om me hieraan te helpen herinneren.

Wij zijn geweldig.