Ik heb het meeste over mijn hersenletsel geleerd door er simpelweg mee te leven. Door gewoon maar dingen te doen en achteraf te kijken of het goed ging.
Leren door feiten
Helaas, is dit niet mijn favoriete manier van leren. Ik ben namelijk een van die mensen die graag dingen zo volledig mogelijk uit wil zoeken. Ik word heel gelukkig door nieuwe feiten te ontdekken in betrouwbare bronnen (met dank aan mijn bèta studie J). Bij nieuwe dingen is mijn eerste reactie dan ook altijd om op zoek te gaan naar meer informatie. Dit was dan ook het eerste wat ik deed toen mij werd vertelt dat ik hersenletsel had.
De informatie die ik toen vond was vrij teleurstellend. Het ging meestal alleen over het letsel zelf of de eerste paar maanden daarna. Ook waren de situaties die beschreven waren vaak helemaal niet vergelijkbaar met die van mij. In plaats van het leren van feiten zat er dus niets anders op dan te leren door vallen en opstaan.
Leren door vallen en opstaan
Soms is het heel duidelijk dat iets niet gaat. De eerste verjaardag waar ik heen ging bijvoorbeeld. De eerste twintig minuten leken prima, maar het moment dat ik me afzonderde gingen de sluizen open. Ik was volledig overprikkelt en kon helemaal niets meer. De les was duidelijk, verjaardagen en ik gaan niet meer samen.
Gelukkig zijn de meeste lessen minder harde (of openbare) confrontaties. De uitdaging is dan om je te realiseren dat er een les is om te leren. Om onderscheid te kunnen maken tussen een slechte dag en wanneer iets teveel is voor je hersenen.
Heb je dan ook nog de neiging om koppig of eigenwijs te zijn (steekt langzaam de hand op) dan wordt het nog extra ingewikkeld.
Ik weet nog goed dat de ergotherapeut me vertelde dat ik er misschien op vooruit zou gaan als ik overdag zou slapen. Met ongeloof en licht beledigd hoorde ik dat aan. Ik was niet ziek en niet bejaard, waarom zou ik in hemelsnaam overdag gaan slapen? Het kostte me twee weken om het überhaupt te proberen. Natuurlijk bleek de ergotherapeut gelijk te hebben. Ik moest zeker overdag slapen en ik had dus weer een les geleerd.
Een leerkans herkennen
Dit leren met vallen en opstaan gaat bij mij niet snel. Ik ben heel goed in het vermijden en negeren van dingen. Helaas komt er altijd een moment, wanneer je de realiteit niet meer kunt negeren. Inmiddels zie ik ook wel dat die strategie van negeren en vermijden mij niet helpt.
Ik moet me dus sneller realiseren dat ik iets moet veranderen. Gelukkig denk ik dat ik nu eindelijk drie signalen heb ontdekt die aangeven dat mijn hersenen iets niet meer trekken. Signalen die mij vertellen dat er een les is die ik kan leren over wat mijn hersenen nodig hebben.
Drie signalen:
Blauwe plekken
Als ik te moe of afgeleid ben de loop ik altijd tegen dingen aan. Maar dit onthoud ik niet. Na een paar dagen zie ik opeens dat mijn benen onder de blauwe plekken zitten. In plaats van het op te merken en blij te zijn dat het lange broeken weer is, moet ik me misschien gaan realiseren dat iets niet werkt.
Onhandigheid
Ik heb de afgelopen weken zoveel dingen uit mijn handen laten vallen. Helaas heb ik hier vooral last van als ik eten in mijn handen heb. Super irritant. Vaak gaat dit gecombineerd met spullen op een verkeerde plek terug zetten of volgordes bij activiteiten door elkaar halen, bijvoorbeeld bij het koffie zetten. domme dingen doen. Zodra ik merk dat dit niet een sporadisch iets is, maar een dagelijks iets wordt, moet ik opletten.
Hoofdpijn
Zo’n hoofdpijn die meerdere dagen aanwezig blijft. Waar je mee opstaat en die gedurende de dag op bepaalde momenten op de voorgrond treedt. Gelukkig wordt het geen migraine, maar deze bijna continue hoofdpijn stelt mijn humeur en geduld wel op de proef. Het kan zijn dat je hersenen je iets vertellen.
Ik zie eindelijk in, dat wanneer ik deze drie signalen allemaal opmerk, ik een stap terug moet doen. Er is dan blijkbaar iets dat mijn hersenen niet meer kunnen hebben. Ik ga dus maar luisteren naar mijn lichaam en slaag er hopelijk in om een nieuwe les te leren.
Wordt vervolgd.
Herken jij deze signalen? Herken jij beter dat je hersenen ergens moeite mee hebben? Hoe heb jij het meeste over je hersenletsel geleerd?
Hoi Evie, ik heb veel gehad aan hersenletsel-uitleg.nl, dat is een site die opgezet is door lotgenoten. Maar feit is dat het jaren duurt voordat je je veranderde zelf een beetje kent. Je moet als het ware weer een soort peuter- en kleutertijd doormaken, voor wat betreft je NAH. Ook een kind leert het meeste door ervaring en door naar anderen te kijken. Contact met lotgenoten (op wat voor manier dan ook) kan in die zin zinvol zijn. Bv door jouw blog te lezen, leer ik soms weer wat over (mijn) NAH. 🙂
Dank voor de link! Ik onderschrijf het belang van lotgenoten contact helemaal. Ik merk dat ik soms wat ongeduldig ben en vind dat ik inmiddels toch wel moet weten hoe de nieuwe ik ‘werkt’. Dus dank voor aangeven dat dit een proces van jaren is, dat moest ik weer even horen 🙂