Toen ik mijn blog vorige week had geschreven, wilde ik mezelf een schouderklopje geven. Ik had eindelijk door dat ik iets moest veranderen. De blauwe plekken, onhandigheid en hoofdpijnen waren signalen dat ik iets moest aanpassen.
Wat omhoog gaat…
En dus had ik een plan gemaakt. Mijn vrije tijd zou ik gebruiken om aan zelfreflectie te doen. Ik ging uitzoeken wat er anders moest, mijn schema daarop aanpassen en weer vrolijk verder gaan. Helaas bleek de werkelijkheid iets weerbarstiger te zijn.
Maandag leek nog wel zo goed te beginnen. Op weg naar een vergadering lukte het om een opkomende paniekaanval te stoppen. Eenmaal op werk, vertelde ik een collega zelfs dat ik een slechte dag had en misschien eerder uit de vergadering weg moest. Twee dingen waar ik normaal heel slecht in ben. De eerste twee schouderklopjes waren dan ook al binnen! Maar het gezegde luidt niet voor niets dat hoogmoed komt voor de val.
…moet weer naar beneden komen
Die val liet niet lang op zich wachten. De lang gevreesde migraine aanval diende zich laat in de avond aan, gevolgd door een paniekaanval in de nacht. Misschien was mijn plan voor zelfreflectie in mijn vrije tijd, toch net iets te optimistisch.
De volgende ochtend voelde ik me nog slechter. Doorgaan met het plan was dus geen optie. Mijn lichaam had er duidelijk genoeg van en dus besloot ik me ziek te melden.
Onverwachtse gevolgen
Het moment dat ik dat besluit nam verdween mijn hoofdpijn. Wat een onwerkelijke ervaring was. Ik had verdorie bijna drie weken lang dagelijks hoofdpijn gehad en nu verdween die opeens. Het werd nog mooier, elke keer als ik aan werk dacht of me opwond over het nieuws, kwam die hoofdpijn direct terug. Ik had blijkbaar mijn eigen strafstelsel ‘gecreëerd’.
Wat volgde was een min of meer emotionele meltdown. Aan de ene kant kans als ik super opgelucht, maar ik was ook boos en gefrustreerd. En in alle eerlijkheid, maakte het me ook een stuk onzekerder en angstiger.
Verwerken van emoties
Aangezien ik heb ontdekt dat het schrijven van dit blog me helpt om inzicht te krijgen, besloot ik het maar allemaal van me af te schrijven.
Opluchting
Het gevoel van opluchting werd vooral veroorzaakt door het simpele feit dat ik geen hoofdpijn meer had. Dan pas merk je ook het verschil. Die hoofdpijn had al die tijd een deel mijn aandacht en energie opgeëist. Zonder die hoofdpijn voelde ik me ineens ook weer een stuk meer mezelf.
Frustratie
Ik was enorm gefrustreerd, toen die hoofdpijn van het ene op het andere moment verdween. Blijkbaar had ik al die tijd de macht om de hoofdpijn te stoppen. Had ik nou nog niet geleerd hoe de ‘nieuwe ik’ werkte? Waarom had ik hier nou nog steeds geen controle over?
Boosheid
Dit alles voelde voor mij als een falen. Ik had gefaald in het goed voor mezelf zorgen. Het was mijn schuld en ik was boos op mezelf. Ook was ik boos op mijn hersenletsel. Door dat stomme hersenletsel moest ik maar steeds overal ‘nee’ tegen zeggen. Waarom werd dat niet makkelijker?
Angst
Opeens was ik me weer bewust van de kwetsbaarheid van mijn hersenen. Was ik te ver gegaan? Had ik mezelf overvraagd? Zou ik nog terugveren naar het oude niveau of zou ik sommige mogelijkheden, herinneringen of intelligentie kwijt raken?
Onzekerheid
Ik heb nog steeds geen idee wat dit allemaal heeft veroorzaakt. Hierdoor heb ik er ook geen controle over, wat mij een stuk onzekerder maakt. Moet ik voortaan bij elke hoofdpijn in bed gaan liggen? Wanneer is iets een normaal ongemak en wanneer komt het door mijn hersenletsel?
Niet stilstaan, maar verder gaan
De afgelopen week was dan ook een emotionele achtbaan. Maar het helpt niet om daarbij te blijven stilstaan.
Misschien is er ook geen eenduidig antwoord.
Misschien is er niet één duidelijk iets dat ik voortaan moet vermijden.
Misschien hoort dit gewoon bij het leven met hersenletsel.
Misschien moet ik er dankbaar voor zijn dat ik dit soort meltdowns niet vaker meemaak.
Misschien moet ik mijn focussen op de lichtpuntjes, aangezien dit alles mij heeft gedwongen:
- Om hulp te vragen.
- Om eerlijker te zijn naar anderen over mijn beperkingen, en
- Om beter voor mezelf te zorgen.
Misschien was dat de les die ik moest leren.
Heb jij dit soort emotionele meltdowns vaak? Heb jij er een les uit kunnen trekken? Wat is het laatste iets dat jij hebt gedaan waarvoor je een schouderklopje verdient?
