Niets werkt zo motiverend als de harde realiteit. Of misschien ligt dat gewoon aan mij. Blijkbaar heb ik een reality check nodig, om daadwerkelijk mijn gedrag te veranderen. Ik moet tegen een (gelukkig figuurlijke) muur aanlopen, voordat ik aan mezelf kan toegeven dat er iets anders moet. Super frustrerend, maar wel effectief.
Dit is niets nieuws. Maar wat wel veranderd is, is dat deze reality checks tegenwoordig bijna altijd te maken hebben met mijn hersenletsel. Dit gaat van het krijgen van een migraine tot het denken dat er iets grondig mis is. Die laatste categorie creëert de meeste angst en is daardoor ook het meest effectief in het veranderen van mijn gedrag.
Noodstop
Ik ben die momenten, wanneer ik denk dat er iets grondig mis is, nu gaan zien als een noodstop van mijn lichaam. Dat is het moment dat ik blijkbaar een grens heb bereikt en er iets moet veranderen. Ik ga wel eerst even langs de huisarts, om er zeker van te zijn dat er niet iets ernstigs is. Na die geruststelling te hebben gekregen, weet ik dat het te maken heeft met mijn hersenletsel.
Blijkbaar was ik iets aan het doen dat schadelijk was, wat leidde tot een fysieke noodstop. Het lichaamsdeel dat deze noodstop afgeeft lijkt elk jaar te veranderen. Ik denk om de zaken een beetje spannend te houden. Ik kan al mijn hart, longen en hersenen afstrepen. Het voelen van pijn, ongemak en angst is blijkbaar wel een goede motivatie om zaken te veranderen. Aangezien ik nu wel meer pauzes neem, beter zaken kan loslaten en mezelf toesta om een slechte dag te hebben.
Toch vond mijn lichaam dat er nog een verbetering nodig was. Ik kan er haast de klok op gelijk zetten, elke novembermaand speelt een ander lichaamsdeel op. Dit jaar was het de beurt aan mijn nek.
Het voorval
Ik lag in bed te lezen toen er opeens een pijnscheut door mijn nek en rug ging. Ik kon me haast niet meer bewegen en elke beweging deed pijn. Wat zich direct door vertaalde in een paniekaanval. Ik was ervan overtuigd dat ik of dood zou gaan of verlamd zou worden. Het was alweer een tijdje geleden dat ik zo’n heftige paniekaanval had. En het duurde ook even voor die gevoelens van paniek en angst weer zakten.
Gelukkig kon ik diezelfde dag nog terecht bij een fysiotherapeut. En wederom was de oorzaak gerelateerd aan mijn hersenletsel. Mijn fysiotherapeut was namelijk niet onder de indruk van mijn wekelijkse beweegmomenten en adviseerde mij om meer te sporten. Ik zou heel graag meer sporten, maar hoe en waar? Ik dacht dat ik die zoektocht had afgerond toen ik was begonnen met zwemmen. Zelfs als ik een donkere en stille sportschool zou vinden, dan moest ik daar nog steeds heen gaan. Maar waar moest ik de energie vinden om dat allemaal te doen?
De oplossing
Toevallig, was het daaropvolgende weekend weer een lotgenotenbijeenkomst, waar ook het onderwerp bewegen langs kwam. Daar ontdekte ik dat een aantal mensen na hun hersenletsel een hometrainer hadden aangeschaft, voor het bewegen. Dat idee was niet eens bij mij opgekomen.
Het was weer zo’n moment dat er een lichtje ging branden. Ik kan ook een hometrainer aanschaffen! Internet staat vast vol met tweedehands hometrainers.
Het klinkt misschien een beetje gek, maar het idee van een hometrainer voelde bevrijdend. Dat zou immers betekenen dat ik in mijn eigen woonkamer aan mijn conditie kon gaan werken. Dat ik kon sporten, daar waar ik controle had over het licht en geluid. Waarom had ik hier niet eerder aan gedacht?
De ervaring
Inmiddels zijn we een week verder en ben ik de trotse eigenaar van een hometrainer. Ik heb er inmiddels al drie keer op gefietst. En inderdaad, mijn conditie is lang niet zo goed als ik dacht. Maar daar kan ik aan werken! Ik had nooit gedacht dat ik zo blij en trots kon zijn, van het bezweet raken na een kwartiertje fietsen.
Ik hoop dat ik ooit zo ver ben dat ik die noodstoppen niet meer nodig heb. Dat ik geen gezondheidsproblemen nodig heb om iets te veranderen. Maar tot het zover is, focus ik me op de positieve kant. Ik ben weer een stapje verder in het leren van de regels van de nieuwe ik.
Ook was het een geheugensteuntje, dat ik het niet alleen kan. Ik heb mensen nodig die me helpen na te denken wanneer ik midden in een paniekaanval zit. Mensen die me hepen om te denken in mogelijkheden en oplossingen. Mensen die hun ervaringen delen, waardoor ik kan leren. Samen zijn we sterker.
Heb jij ook dit soort gezondheidsproblemen die opspelen en die voortkomen uit je hersenletsel? Hoe en waar krijg jij je beweging?
