De les die regelmatig werd herhaald tijdens mijn revalidatie, was om niet steeds met je oude leven te vergelijken. Hersenletsel zet immers je hele leven op de kop. Hierdoor is er een lange lijst van dingen die je niet meer kan of waar je niet meer van kan genieten. Wanneer je dan steeds blijft vergelijken met vroeger, is de kans groot dat je alleen maar verdrietig, gefrustreerd of boos wordt. Dat is in ieder geval mijn ervaring.
De les
De les was dus om te stoppen met het vergelijken met je oude leven, maar om een moment uit je nieuwe leven te kiezen. Wat kan je nu, dat je vorig jaar niet kon? Of wat zijn de dingen die je nu wel kan, die je niet kon in de eerste week, maand of jaar na je hersenletsel? Als je zo kijkt, kom je er waarschijnlijk achter dat je een stuk verder bent gekomen dan je dacht.
Het vieren
Aan deze les was ook een tip gekoppeld. Eentje die ik hier al vaker heb genoemd. De tip was om elke stap voorwaarts, hoe klein ook, te vieren. Om er even bewust bij stil te staan dat je vooruit gaat en dat moment te vieren. (Ik kies er voor om dit met iets zoets te vieren, aangezien een mens nooit genoeg redenen kan hebben om een stukje taart te eten. Maar misschien ligt dat aan mij. 😉)
Het vieren van die overwinningen, hoe klein ze ook zijn, helpt mij. Het helpt mij om positief te blijven en vertrouwen te hebben in de toekomst. Ik zie immers dat dingen, hoe langzaam ook, beter gaan. Of misschien gaan de dingen niet beter, maar ga ik er beter mee om. Misschien is het mijn houding die verandert, waardoor ik minder tegen mezelf aan het vechten ben.
Het maakt eigenlijk niet uit of dingen beter worden of dat mijn houding beter wordt, het resultaat is immers hetzelfde. In beide gevallen voel ik me beter.
De kleine momenten
Deze week waren er twee taart-momenten, twee overwinningen. Bij elkaar opgeteld duurde deze momenten nog geen twee minuten. En toch kies ik ervoor om deze momenten niet alleen te vieren, maar ze te delen. Deze momenten staan voor mij namelijk voor iets groters. Voor mij is het de bevestiging dat ik van binnen kan veranderen. Dat ik mijn emotionele reactie kan veranderen en de moed kan vinden om de juiste keuzes te maken. Wat twee dingen zijn waar ik in het verleden flink mee heb geworsteld.
Vijf woorden
Mijn eerste overwinning, vond plaats op mijn werk. Mij was gevraagd een presentatie te geven. Een praatje van een half uur en daarna het beantwoorden van vragen. Dit betekende dat ik min of meer een uur lang aan het woord was. Iets dat moeilijker is geworden sinds mijn hersenletsel. Ik moet immers de juiste woorden vinden, geconcentreerd luisteren naar de vragen en het juiste antwoord geven. Maar al met al vond ik het best goed gaan.
Twee dagen later sprak ik een collega die bij de presentatie aanwezig was. Het was haar opgevallen dat ik aan het eind van het uur steeds moeilijker uit mijn woorden kwam en ze vroeg of dat door mijn hersenletsel kwam. “Ja, dat was mijn hersenletsel”, antwoordde ik en daar was mijn moment.
Dat was mijn overwinning. Het zeggen van die vijf woorden, zonder enig gevoel van ongemak of schaamte. Iets dat in het verleden wel anders was. Vooral in werksituaties, vond ik het verschrikkelijk als ik dacht dat mensen merkte dat ik hersenletsel had.
Nu daarentegen, was het gewoon een feit dat ik bevestigde zonder dat ik die negatieve emoties voelde. Een uur lang aan het woord zijn is nu gewoon lastiger, maar dat had me niet weerhouden van het geven van de presentatie. En dat is precies hoe ik wil zijn. De moeilijke dingen niet uit te weg gaan, maar te kunnen erkennen -zonder oordeel- dat mijn hersenletsel effect heeft op mijn doen en laten.
Mezelf kiezen
Nog zo’n klein moment, gebeurde diezelfde dag. Ik voelde dat ik mijn grenzen bijna had bereikt en besloot daarom een werkafspraak te verzetten. Voorheen zou ik die afspraak gewoon hebben laten doorgaan. Ik had die grens immers nog niet bereikt. Ik kon best nog even de tanden op elkaar zetten. Na mijn werk zou ik dan ongetwijfeld de rest van de dag in bed doorbrengen, hoogstwaarschijnlijk met een zware migraine.
Ongelofelijk toch dat dit mijn eerste reactie was deze afgelopen jaren. Ik ben dan ook erg blij dat ik dit keer voor een andere weg koos. Ik koos ervoor om de situatie uit te leggen en te vragen of de afspraak verzet kon worden. Dit was gelukkig mogelijk en die migraine aanval werd mij bespaard.
Dit soort kleine dingen kosten mij ongelooflijk veel moeite, maar maken mijn leven wel een stuk makkelijker. Ik hoop dat door het vieren en delen van dit soort momenten, ik in de toekomst wederom de juiste keuzes zal maken. Hopelijk zijn deze overwinningen niet iets eenmaligs, maar worden ze onderdeel van mijn ‘nieuwe normaal’.
Wat voor overwinningen, hoe klein dan ook, kon jij het afgelopen jaar vieren? Hoe vier jij een stapje vooruit?
