Het weekend is mijn favoriete deel van de week en ik heb dan ook vaak allerlei plannen hiervoor. Wandelen in de natuur, iets lekkers bakken of contact met mensen te zoeken. Op vrijdagavond heb ik dan ook meestal een hele lijst met dingen die ik wil gaan doen. Maar dan wordt het zaterdagochtend en vaak ziet de wereld er dan heel anders uit. De energie die ik op vrijdagavond nog voelde is als sneeuw voor de zon verdwenen.
Omschakelen
In plaats van naar buiten te gaan en actief te zijn, wil ik dan helemaal niets meer doen. Hoe vaak ik ook naar bed ga of hoeveel kopjes koffie ik ook drink, ik blijf me moe voelen. Een boek lezen of serie kijken is meestal de enige activiteit waar ik me toe kan zetten. Aan het eind van zo’n dag voelt het alsof ik niets heb gedaan. Dat ik de dag heb ‘verspilt’. Voordat ik ga slapen neem ik me voor om de volgende dag tenminste een ding van mijn lijstje af te vinken.
Wanneer ik dan wakker word met een hardnekkige hoofdpijn op zondagochtend, weet ik genoeg. Ik zal niets van mijn lijstje afvinken. Deze dag zal ook bestaan uit rusten, slapen en lezen. Hopelijk zijn deze twee rustdagen genoeg om weer energie te krijgen, zodat ik maandag weer kan werken.
Dit soort weekenden komen veel te vaak voor en frustreren mij mateloos. Het voelt dan namelijk alsof ik leef om te werken in plaats van andersom.
Dit weekend moest ik weer toegeven dat ik mijn grenzen had bereikt. Gelukkig hebben die afgelopen vijf jaar me geleerd om te genieten van een weekend met mijn boek door te brengen. Maar in mijn hoofd zeurt dan zo’n stemmetje dat dit zonde is van mijn tijd.
Het is weer die worsteling tussen weten en voelen. Het voelt misschien alsof ik niets heb gedaan, maar ik weet dat ik naar mijn lichaam moet luisteren. Ik heb geleerd om niet tegen mezelf te vechten als ik rust nodig heb.
Vooruit, ik heb dus iets gedaan, ik heb mijn batterij opgeladen.
Nog een keer
Gelukkig is er ook een lichtpuntje. Het is niet alleen bijna kerstvakantie, ik hoef ook nog maar een week te werken!
Nog maar een week waarbij mijn werk mijn leven bepaalt. Nog maar een week waarbij mijn energie bijna geheel op zal gaan aan werk. Wat hopelijk ook betekent dat dit het laatste weekend is waarbij ik alleen maar mijn batterij kon opladen.
Zoals ik in september al schreef, eindigt mijn werkcontract dit jaar. Wat mij de uitgelezen kans bood om iets te doen wat ik al heel lang wilde doen. Te gaan reizen. In februari begin ik dan ook aan mijn zes maanden lange reis.
Een hoop avonturen
In alle eerlijkheid heb ik een dubbel gevoel over deze laatste ‘normale’ werkweek. Gevoelens van opluchting maar ook van onzekerheid. De Engelsen hebben daar zo’n mooie uitdrukking voor: “better the devil you know than the devil you don’t”.
Desondanks sta ik vierkant achter mijn beslissing. Ongeacht mijn beperkingen, hersenletsel of angsten ga ik mijn dromen waar maken. Ik kies er daarom voor om het als een avontuur te zien. Of als een hele hoop kleine avonturen samen. Volgende week begint het avontuur van het leven zonder baan. Het avontuur zit er dan vooral in, in hoe ik me ga voelen. Moet ik dan nog steeds zoveel slapen overdag? Kan ik dan beter tegen geluid en licht? Heb ik dan meer energie? Hoeveel van mijn identiteit ontleen ik aan mijn baan?
De tijd zal het leren.
Het begin van een nieuwe fase
Alle reisvoorbereidingen zijn een avontuur op zich. Zoals het boeken van de tickets, het kiezen van de reisverzekering en het opzeggen van het huurcontract.
De voorbereiding zijn nog in volle gang, dus ik verwacht niet dat ik zonder baan in een zwart gat zal vallen. Ik heb natuurlijk ook al een lijst met dingen die ik de komende zes weken wil gaan doen. Niet alleen qua reis voorbereidingen, maar ook een wensenlijst met blog- en social media gerelateerde zaken.
Hopelijk heb ik volgende week genoeg energie om taken van dat lijstje wel af te vinken. Maar eerst moet ik nog maar eens die laatste werkweek doorkomen. Op hoop van zegen. 🙂
Moet jij vaak ongewild het hele weekend rusten? Wat zijn jou oplossingen hiervoor?
