Loslaten klinkt misschien makkelijk maar herkennen wanneer je iets mag loslaten is verrassend lastig.
Loslaten in het dagelijks leven
Thuis is het “makkelijk” wanneer je jezelf erop betrapt dat je in je hoofd druk bent met werk. Makkelijk omdat je je hopelijk iets sneller realiseert dat je je werk los kan laten. Je zorgen maken verandert immers niets aan de werkelijkheid. Het kost je alleen wel je rust en verrassend veel energie.
Lastiger vind ik het wanneer je gestrest bent over dingen die niet jouw verantwoordelijkheid zijn. Dingen die gebeuren op het werk, thuis of in je vriendenkring. Dit kan gaan van mensen die te laat komen, zaken die blijven liggen of mensen die in zwaar weer zijn geraakt.
Loslaten voelt dan als een evenwichtskunst. Je wilt de ander wel ondersteunen, maar niet ten koste van jezelf. Of je wilt dat dingen snel en goed gebeuren, maar ligt die taak wel bij jou en wat gaat dat jou kosten? Deze vorm van loslaten vind ik lastig.
Reizen
Nu ben ik echter aan het reizen. Ik heb geen verplichtingen. Ik hoef me alleen maar druk te maken over waar ik slaap en wat ik eet. Ik kan doen wat ik wil dus loslaten zou nu ook een stuk beter moeten gaan, toch? Wat is er immers om los te laten?
Inmiddels heb ik de antwoorden hierop gevonden. Loslaten is nog steeds moeilijk en in dit geval gaat het om die stem die zegt dat je dingen moet.
Waar ik op reis het meest van geniet, is dat ik veel meer kan. ’s Avonds met een groep uit eten, heel vroeg opstaan voor een wandeltocht en de dag doorkomen zonder overdag te slapen, bijvoorbeeld. Hierdoor voel ik me honderd keer beter dan thuis.
Reizen met hersenletsel
Maar, ik heb nog steeds hersenletsel. Mijn batterij is nog steeds beschadigd. Ik word nog steeds sneller moe, waarna denken, praten en keuzes maken steeds lastiger wordt. Ik heb nog steeds minstens acht uur slaap en rustige avonden nodig en ook ik ben nog steeds overgevoelig voor licht en geluid.
Met de adrenaline en het enthousiasme van het doen en zien van nieuwe dingen, is het maar al te makkelijk om te ver te gaan. Om de signalen van je lichaam te negeren en om in het rood te belanden.
Zonder een duidelijk schema of planning, is het ook heel makkelijk om afgeleid te worden door alle leuke dingen.
Dat realiseerde ik me tijdens een gesprek. Ik had het dan wel super naar mijn zin, maar ik voelde ook wel dat ik in het rood zat. Ik was emotioneler, irriteerde me sneller en voelde me gewoon niet uitgerust.
Leren los te laten
Het was dus de hoogste tijd om los te laten en wat rust te vinden. En dit keer waren het mijn eigen verwachtingen die ik los moest laten. Zodra ik begin te denken dat ik dingen moet doen of moet zien, begin ik de signalen van mijn lichaam te negeren.
In plaats van te wachten op de volgende migraine aanval of opeenvolgende slechte dagen, ga ik oefenen met loslaten.
Ik zal nog steeds nieuwe dingen doen, maar alleen als dat goed voelt en niet omdat ik denk dat ik dat moet. Als ik bepaalde plekken niet zie dan is dat ook goed.
In plaats van energie te verspillen met mezelf te bekritiseren, wil ik me gewoon goed voelen. Ik ben dus klaar met de to-do lijsten, klaar met de verwachtingen en klaar met het denken dat ik dingen moet doen.
Reis voornemen
Ik wil blij, dankbaar en trots zijn op mezelf. Daarom ga ik proberen om mijn eigen beste vriend te zijn (weer ja, want dat heb ik volgens mij al eerder gezegd.)
Leven zonder verplichtingen en schema (op vakantie) is heerlijk, maar dat betekent niet dat mijn beperkingen verdwijnen.
En dus ga ik proberen om elke middag een uur voor mezelf te nemen. Om even een uur alleen te zijn en niets te doen. Om wat meer te voelen en wat minder te denken.
Ik hoop dat ik zo nog meer kan genieten en wat meer rust in mijn hoofd kan vinden. Want ik ben me er maar al te bewust van hoe bevoorrecht ik ben dat ik dit kan doen.
Welke dingen vind jij lastig los te laten? Ben jij al iets beter geworden in het realiseren dat je iets kan loslaten?
