Eindelijk is daar dan een nieuwe update! Het duurde even doordat ik een tweetal ‘uitdagende’ weken had. Verkeerd eten, twee vluchten binnen zeven dagen en ook nog een aantal slechte dagen/momenten. Maar gelukkig is dat nu allemaal achter de rug!
Ik voel me eindelijk weer mezelf.
Het gegeven van een slechte dag
Een voordeel van die slechte dagen, is dat ik daarna de goede dagen weer enorm waardeer. En dat niet alleen, ik voel me dan ook weer enorm dankbaar. Dankbaar dat het beter gaat, maar ook voor waar ik ben en wat ik kan.
Voordat ik op reis ging heb ik me wel een beetje zorgen gemaakt over die slechte dagen. Als je namelijk een zekerheid hebt, dan is het wel het feit dat je een keer een slechte dag zal krijgen. Een dag dat je hersenen niet meer willen. Een dag waarbij denken, praten en lopen opeens een stuk moeilijker gaan.
Maar ja, hoe zal dat dan gaan? Moet ik dan de hele dag op de slaapzaal blijven? Zou ik wel voor mijn eigen eten en drinken kunnen zorgen? Zou ik aan anderen kunnen uitleggen wat ik nodig had?
Het moment van de waarheid
De laatste week in Sri Lanka was het moment van de waarheid dan toch echt aangebroken. Dat was natuurlijk op dat moment super vervelend en confronterend, maar ik ben het wel doorgekomen.
Dat geeft me weer vertrouwen. Ik weet nu dat ik alles kan loslaten als dat nodig is. Dat ik kan luisteren naar mezelf en wachten tot een beter dag aanbreekt.
Ik heb ontdekt dat twee dingen mij hierbij hebben geholpen; eerlijkheid en openheid.
Eerlijkheid en openheid voorkomen slechte dagen niet. Maat ik heb wel het gevoel dat ik hierdoor minder slechte dagen heb gehad.
Open en eerlijk
Ik ben op reis super open over mijn hersenletsel. In gesprekken met mede-reizigers, maar ook op social media. Hierdoor weten de meerdere mensen al vrij snel van mijn beperking af. En ik moet zeggen dat het heel bevrijdend voelt om zo open te zijn.
Nu denk ik dat het makkelijker is om zo open te zijn op reis. Niemand kent je, jij kent niemand en na een tijdje ga je weer uit elkaar.
Thuis ben ik veel minder open. Al is het alleen al om te voorkomen dat toekomstige werkgevers een reden hebben om mij niet uit te nodigen voor een sollicitatiegesprek. Deze angst bepaalt dan ook voor een groot deel hoe ik me thuis open stel.
Het reizen maakt dat dus anders. En hierdoor is het ook meteen veel makkelijker om aan te geven dat iets niet gaat, dat ik moet rusten of dat ik een slechte dag heb. Bijkomend voordeel is dat anderen soms sneller zien dat ik rust nodig heb en me hierdoor kunnen helpen.
Vervolgens is het de kunst om eerlijk te zijn naar jezelf en te doen wat goed voelt. Om dus niet voor anderen in te vullen (‘wat zullen ze wel niet van me denken’ jawel de welbekende NIVEA) en je niet te laten verleiden tot een sociale activiteit als dat niet goed voelt.
Leren wat werkt
Die eerlijkheid en openheid maakten het dus wel makkelijker, maar konden de slechte dagen natuurlijk niet voorkomen. En tsja, wat doe je als je niet thuis bent en dus niet naar bed kan gaan?
Met vallen en opstaan ben ik tot de volgende vijf stappen gekomen. Aangezien ik een groot fan ben van lijstjes ben (die maken mijn leven een stuk overzichtelijker) presenteer ik hierbij mijn vijf punten plan voor slechte dagen on the road (welke road dan ook).
Vijf stappen voor slechte dagen on the road
1. Geef toe dat je een slechte dag heb.
Negeren hoe je je voelt maakt het uiteindelijk alleen maar erger. Er komt een moment dat je eerlijk moet zijn tegen jezelf en moet toegeven dat je een slechte dag hebt.
2. Luister naar een liedje dat je aan het huilen maakt.
Ik merk dat ik de uitlaatklep van het huilen nodig heb om mijn gevoelens van frustratie en verdriet toe te laten. Bij mij werkt een liedje dan altijd het beste.
3. Vind iets waardoor je moet glimlachen.
Huilen verandert natuurlijk niets aan de situatie. Als ik het idee heb dat ik al mijn gevoelens onder ogen heb gezien, wil ik me graag op iets positiefs kunnen richten. Ik luister hiervoor naar een grappige podcast, zoek grappige memes op Pinterest of kijk naar de bloopers van mijn favoriete serie/film op YouTube.
4. Geef je hoofd rust. Uiteindelijk heeft je hoofd gewoon rust nodig. Als het naar bed gaan niet kan, zoek dan iets anders wat je rust geeft. Luister met je ogen dicht naar rustige muziek op een bankje of in de trein bijvoorbeeld. Of ga naar een groene open plek, zoals een park, om de rust weer te vinden.
5. Herhaal tot je je weer beter voelt.
Helaas is dit geen magische toverformule. Ik bleef deze stappen een week lang herhalen tot ik het gevoel had dat er weer ruimte in mijn hoofd was. En ik weer zin kreeg om dingen te zien en te ervaren.
Was het makkelijk? Nee, maar nu ik het achter de rug heb, weet ik wel dat ik het kan. Ik kan wachten tot die goede dag komt. En tot die tijd is het de kunst om gewoon maar te huilen in een trein (mensen kijken je dan best vreemd aan ;)), dingen te vinden die je aan het lachen kunnen maken en rustige plekken te vinden.
Door jou verhaal te lezen herken ik dingen die ik na mijn herseninfarct ook had, maar zoals jij ermee omgaat heb ik niet gedaan. Gewoon omdat er niemand was die me daarbij hielp, ik zocht wel de stille rustige plekjes, geen wapperende boomblaadjes, daar heb ik soms nog last van, het is alweer 10 jaar geleden, maar fijn dat ik dit met je mag lezen.
Ik ben ook enorm dankbaar dat ik heb kunnen revalideren. Helaas is dat nog steeds geen vanzelfsprekendheid bij hersenletsel.
Die blaadjes herken ik! Dank voor het lezen!!
Mooi geschreven Evie! Leuk om je zo nog te volgen!
Dank!! En super leuk dat je het leest! 😀
Hi Evie, ik vroeg me net af hoe je dat zou doen als je overprikkeld was geraakt. Dank voor je post. Dat huilen vind ik een goede tip die ik zeker ga uitproberen:-)
Hallo! Aha, goede vraag! Hopelijk voel ik dan dat ik overprikkeld raak en kon ik nog harde snoepjes of een pakje drinken halen (geleerd tijdens de revalidatie, om de drempel voor overprikkeling te verhogen door te drinken met een rietje en op snoepjes te zuigen). Ik denk dat ik dan een rustig plekje in een parkje had opgezocht (daar waarschijnlijk even heel hard zou huilen). En dan of zachte klassieke muziek opzetten, of een begeleide meditatie. Wachtend tot het beter wordt en te proberen te onthouden dat het uiteindelijk beter wordt. Ik denk dat ik dat zal doen, maar mocht het in de praktijk anders blijken, dan laat ik het zeker weten! Dank voor de vraag!