Het moeilijkste van het hele hersenletsel gebeuren is dat je hele leven van de een op de andere dag compleet veranderd. Opeens is er een ‘voor’ en ‘na’.
Omgaan met een nieuwe realiteit
Misschien een beetje een open deur, maar hersenletsel heb je elke dag. Elke dag bestaat uit momenten waarbij je tegen een grens aanloopt, je handelen moet aanpasssen om de dag vol te houden of ‘nee’ moet zeggen tegen iets wat je vroeger wel kon.
Dit maakt het denk ik ook zo lastig voor je omgeving om te begrijpen wat het betekent om hersenletsel te hebben.
Leven met hersenletsel
Met hersenletsel heb je, net als in het gewone dagelijkse leven, soms een super goede dag, soms een hele slechte dag, maar over het algemeen een gemiddelde dag.
Voor mij is het een goede dag als ik bijna vergeet dat ik hersenletsel heb. Dan kan ik doen wat ik wil en kan ik er ook nog eens volop van genieten.
Een slechte dag is zo’n dag waarbij ik tegen alle beperkingen oploop en ik het verlies van mijn oude leven voel. Ik heb dan het gevoel dat er een mistbank in mijn hoofd zit. Spreken, denken en lopen worden hierdoor steeds lastiger en ik wil alleen maar in bed liggen.
De gemiddelde dagen zitten tussen deze twee uiterste in. Ik kan dingen doen, maar wel met aanpassingen. De ene dag betekent dat meer rustmomenten, de andere dag dat ik een afspraak moet afzeggen of dat ik lastiger uit mijn woorden kom.
Ook weet je nooit van tevoren wat voor soort dag het wordt. Natuurlijk helpt het als je goed slaapt, gezond eet, beweegt en voldoende rustmomenten neemt. Maar dan nog kan je gewoon een slechte dag krijgen.
Het gevoel van onzekerheid neemt hierdoor toe. Wordt het een goede dag vandaag? Heb je voldoende rust gepakt? Kan je doen wat je gepland hebt? En ga zo maar door.
Controle vinden
Dit maakt het hele mentale aspect van hersenletsel (soms) best lastig. Maar, ik heb het al vaker geschreven, ik wil niet dat mijn hersenletsel bepaalt wie ik ben. Een ik heb geleerd dat ik ook invloed heb op dat mentale (of geestelijke) vlak.
Bijvoorbeeld over hoe ik over mezelf denk. Moedig ik mezelf aan of veroordeel ik mezelf? Zie ik de lichtpunten of alleen wat er allemaal beter kan? Focus ik op hoe ver ik bent gekomen of op wat niet meer gaat?
Welk verhaal vertel je aan jezelf en welke gedachten blijven hangen?
Bij mij duurde het wel even voordat ik dit inzag. In het begin was ik veelste gefrustreerd met de hele situatie. Ik zag alleen de dingen die ik niet meer kon. Alle dromen die ik moest loslaten. Minder werd mijn nieuwe identiteit. Minder energie, minder kunnen en misschien ook wel een minder goede vriendin, collega en gezinslid?
En, in alle eerlijkheid, worstel ik hier soms nog steeds mee. Maar gelukkig bel minder dan voorheen.
Ik heb ontdekt dat ik mijn interne monoloog namelijk wel kan bijsturen. Hierdoor kan ik positiever naar mezelf en naar mijn hersenletsel kijken. En ik geloof wel dat ik hier na verloop van tijd beter in ben geworden.
Op zoek naar het juiste verhaal
Ik probeer nu een positiever verhaal aan mezelf te vertellen en niet te blijven hangen in frustratie of verdriet.
Wanneer iets niet gaat of niet lukt, dan is dat geen falen. Dat is een les. Ik heb weer iets geleerd over mijn nieuwe normaal en hierdoor kan de toekomst alleen maar beter gaan.
Ook helpt het mij om bij momenten van frustratie of het tegen grenzen aanlopen, terug te kijken naar dat eerste jaar. Misschien dat vandaag iets niet lukt, maar vijf jaar geleden had ik niet durven hopen dat ik het ooit zou proberen.
(Zo heb ik gisteren een berg afgewandelt wat net iets teveel van het goede was. Ik begon weer met kritiek, tot ik me opeens herinnerde dat ik vijf jaar geleden nog geen vijf minuten kon wandelen. Hierdoor veranderde het gevoel van frustratie in dankbaarheid, wat veel beter voelde.)
Hoe vaker je op deze manier je gedachten bij stuurt, hoe makkelijker het wordt.
Dat gezegd hebbende, als het gewoon een super slechte dag is, dat is het allemaal gewoon even k*t en dat is ook goed. Morgen is er dan gewoon weer een nieuwe dag.
Mij helpt dit enorm om positief te blijven. Ik ga dus door met het werken aan mijn mentale veerkracht. Oefening baart kunst (hopelijk).
Hoe is dit bij jou? Zie jij een verschil tussen de eerste jaren en jaren daarna? Lukt het jou om naar het positieve te kijken?
wat een wijze les, ook voor mij.