Nog niet zo lang geleden schreef ik hoe fijn ik het vind om op reis open en eerlijk te zijn over mijn hersenletsel.

Ik ben nog steeds aan het reizen en merk dat ik die openheid steeds meer waardeer. Niet alleen omdat het makkelijker is om echt jezelf te zijn, maar ook omdat het vaak hele goede gesprekken oplevert.

Zoals ik toen ook al aanstipte ben ik thuis lang niet zo open. En moet ik dat dan misschien ook niet veranderen?

Ik merkte dat ik dit onderwerp maar lastig kon loslaten en vandaar dat ik besloot het van me af te schrijven in deze post.

Vertellen of niet?

Wanneer ik met nieuwe mensen in gesprek raak, komt er altijd zo’n moment dat ik moet kiezen. Geef ik eerlijk antwoord en vertel ik van mijn hersenletsel of niet? Op reis maak ik veel sneller de keuze om open en eerlijk te zijn.

En tot nu toe, ben ik daar elke keer weer blij mee. Vaak leidt het tot mooie gesprekken. De gesprekken die er uit springen, zijn die waarbij ik leer dat de ander ook leeft met een beperking of ziekte. Op de een of andere manier schept dat direct een gevoel van verbondenheid. We hebben beide ons portie tegenslagen gehad, moeten nog steeds hard werken, maar zijn vooral enorm dankbaar dat we (kunnen) reizen.

Natuurlijk hoef je voor deze mindset niet een ziekte of beperking te hebben. Maar ik merk dat eenzelfde ervaring een soort band creëert. Of ze nu hersenletsel hebben of niet.

Ook herinnert het me er weer aan dat we aan de buitenkant niet kunnen zien waar een ander mee moet (leren) leven. (En is het een fijne herinnering dat ik niet alleen ben.)

Na zo’n ontmoeting ben ik vaak opgetogen, maar niet lang daarna begint het getwijfel weer. Als ik die openheid zo positief ervaar in het buitenland, waarom doe ik dat thuis dan niet?

Ik ben me thuis namelijk zeer bewust over hoe ik me offline en online presenteer. Dat is ook de reden dat ik blog onder mijn bijnaam.

Werk vinden met een beperking

Tijdens mijn reïntegratie heb ik teveel verhalen gehoord van mensen die (met een beperking) maar lastig een baan vinden. En helaas lijkt het erop dat de cijfers dit ondersteunen. Meer dan de helft van de mensen met een beperking die wil werken heeft geen baan.

Natuurlijk kan je niet alle beperkingen en alle banen op een hoop gooien, maar toch. Ik heb een baan nodig om van te kunnen leven.

Een van mijn grootste angsten in dit nieuwe leven is dat ik niet wist uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek, omdat de werkgever ontdekt dat ik hersenletsel heb. Is deze angst gegrond? Ik weet het niet, maar ik durf de gok (nog) niet te wagen.

(In een tweede gesprek geef ik meestal wel aan dat ik hersenletsel heb, maar dan hebben mensen hopelijk al een positieve eerste indruk gevormd.)

Ik probeer dus mijn werk-ik apart te houden, in de hoop behandeld te worden als ieder ander.

Maar met alle goede ervaringen op reis, vraag ik me wel af of dit de juiste beslissing is.

• Was ik niet degene die niet wilde dat angst het leven beheerste?
• Kan ik niet gewoon open en eerlijk zijn over mezelf?
• Kan ik mijn werk niet voor mij laten spreken?
• Zijn we als maatschappij niet al een stapje verder gekomen?

Ik wil mezelf kunnen zijn, maar ik heb toch ook echt een baan nodig. En dat is de reden dat ik nog in de figuurlijke kast zit. Omdat ik bang ben dat ik minder kansen op de arbeidsmarkt heb, zodra men weet dat ik hersenletsel heb.

En ik weet niet of dit een reële angst is.

De invloed van nieuws

De afgelopen weken zag ik veel nieuwsberichten waaruit bleek dat wij, mensen met een beperking, op veel plekken nog een lange weg te gaan hebben.

In Nederland was er het voorstel van staatssecretaris van Ark om bepaalde groepen onder het minimumloon te betalen met alle gevolgen van dien. In Engeland bleek mensen die problemen hadden met hun uitkering in 99% van de gevallen hun rechtsbijstand verloren als ze er een zaak van wilde maken en in Amerika zijn er voorstellen van het Congres om gezondheidszorg en voedselhulp te schrappen.

Met dit soort berichten wordt mijn angst er niet minder op. Ik geloof dus nog dat ik de juiste keuze maak. Maar ik blijf het nog steeds moeilijk vinden.

Wat zijn jou ervaringen? Kan jij nog werken en hoe open durf/kan jij zijn?