Een dieptepunt bereiken op een openbare plek en niet weg kunnen gaan

Wachtend op mijn eerste nachtbus in de VS, voelde ik de waarschuwingssignalen van een slechte dag. En ik kwam er al snel achter dat dit niet een ideale situatie was. Ik was op een vreemde plek, moest blijven opletten en kon niet een stil en rustig plekje opdoen.

Om mezelf er door heen te helpen, besloot ik om maar gewoon op te schrijven hoe ik me voel.

Hierdoor is dit waarschijnlijk niet de meest positieve blog. Maar goed, het helpt mij om dingen weg te schrijven. En wie weet, herken je jezelf erin of geeft het wat meer inzicht.

Het begon goed

De afgelopen dagen heb ik door de adembenemende natuur in Yosemite en rondom Lake Tahoe gereisd. En ik voelde me super. Het was een overweldigend landschap, ik ben ’s avonds naar de oudste saloon van Californië geweest en heb weer veel nieuwe mensen ontmoet. Oftewel een hoop goede dagen achter elkaar.

Maar ik weet dat er uiteindelijk weer een slechte dag komt. Die goede dagen (de pieken met mooie vergezichten, jawel Yosemite beeldspraak) worden afgewisseld met slechte dagen (de dalen, de donkere vallei waar je doorheen moet om de volgende piek te bereiken).

Ik weet dat ik moet genieten van die goede dagen, want er komt een moment dat ik weer door die vallei moet. En dan is het een kwestie van volhouden. Van wachten tot een volgend vergezicht, tot dingen weer beter worden.

De signalen van een slechte dag

Terwijl ik dit schrijf voel ik dat ik langzaam afdaal. Okay, dat klinkt misschien iets te dramatisch. Laat ik het anders zeggen, ik voel de waarschuwingssignalen van mijn lichaam. Mijn hoofd heeft genoeg gehad en ik moet rust nemen.

Het positieve is dat ik de signalen voel. Ik merk dat ik meer emotioneel wordt. Ik kan huilen om het minste of geringste (niet heel fijn als je in een felverlichte busterminal zit). Mijn gedachten worden warrig. Hierdoor wordt het steeds lastiger om mijn aandacht vast te houden of om mijn gedachten bij te sturen. Het kost steeds meer energie om positief te blijven. En ook begin ik weer dubbel te zien.

Gecombineerd met de stress van het reizen en het zijn op een vreemde plek, voel ik dat mijn reserves snel afnemen.

Het duurt dan ook niet lang voordat het allemaal moeilijker wordt, het opletten, het communiceren en het vinden van afleiding.

Het zijn in een vreemde omgeving helpt ook zeker niet. Ik wil me alleen maar terugtrekken en slapen of huilen, maar dat is voor de komende twee uur geen optie.

Volhouden en lering uit trekken

Over twee uur komt die bus pas. Lezen lukt niet meer, mijn gedachten gaan vooral over elk denkbare worst-case scenario en ik moet mezelf er steeds aan herinneren om diep en langzaam te blijven ademen.

Ik voel me heel klein en alleen. Dus ja, duidelijk een slechte avond.

Een ding is zeker, ik ga dit niet snel nog een keer doen. Die nachtbussen gaan voorlopig weer de ijskast in. Het combineren van teveel nieuwe dingen is duidelijk een slecht idee.

Een nieuwe busmaatschappij, moeten overstappen naar een andere locatie in een vreemde stad en de slechte ervaringen horen van anderen, is veel te stressvol.

Ik weet dat ik gewoon rust nodig heb, of beter nog, slaap. En dat ik me niet beter ga voelen als ik niet rust. Ik kan mezelf in de tussentijd wel even afleiden, maar dat helpt maar tijdelijk. Mijn hoofd moet gewoon rust hebben en pas daarna kan ik me weer beter voelen.

Maar ja, wat als je dus twee uur moet wachten op de nachtbus?

Een kwestie van uitzitten

Mijn aanpak deze keer: luisteren naar uptempo muziek (anders ga ik zeker huilen), chocola eten en mezelf in herinnering brengen dat dit moment voorbij gaat. Dat het een kwestie van afwachten is.

Om die twee uur door te komen focus ik me op een liedje. Ik concentreer me niet op de melodie, maar op de baspartij, de piano of de drum. En elk liedje is weer een nieuwe kans. Als het me niet met lukt om maar de muziek te luisteren, focus ik me op de ademhaling. Ik tel mijn inademing van een tot tien. Maar als ik merk dat ik afgeleid raak, begin ik weer bij een.

In plaats van tegen die twee uur aan te hikken, wordt die wachttijd zo een stuk behapbaarder.

En als ik eenmaal in die bus zit, dan hoop ik dat ik kan slapen en me morgen een beetje beter zal voelen.

Mocht jij ook een slechte dag hebben, hopelijk helpt het dan om te weten dat je niet alleen bent. Dat het uiteindelijk beter zal worden. Dat het een kwestie van volhouden en afwachten is.

Ik tel nog maar eens tot tien. En hoop dat ik me morgen weer een beetje beter voel.