Wanneer je ontdekt dat autorijden net zo zwaar is als werken

Heb jij dat ook, dat je aan jezelf begint te twijfelen als het goed gaat? Ik wel.

Sterker nog, dat twijfelen gaat vaak ten koste van mijn logisch denkvermogen. Nu was ik al zeer bekend met de ‘misschien-ben-ik-wel-genezen’ gedachte.

Goede dagen zorgen voor twijfel

Als ik twee weken geen slechte dag heb gehad, schiet deze gedachte al vrij snel door mijn hoofd. Terwijl ik weldegelijk weet dat een spontane genezing een medisch wonder zal zijn en dus zeer onwaarschijnlijk is.

Maar deze keer was het anders. Deze keer was de gedachte, of de twijfel: ‘misschien-herinner-ik-het-me-verkeerd’.

Na een hele hoop goede dagen was het blijkbaar weer tijd om aan mezelf te gaan twijfelen.

Inmiddels ben ik namelijk al vier maanden aan het reizen. Vier maanden waarin ik me over het algemeen heel goed voel. De slechte dagen komen minder vaak voor en ik kan veel meer.

Maar dat is toch eigenlijk ook een beetje vreemd.

Kan reizen wel zo ontspannend zijn?

Reizen kan toch ook weer niet zo ontspannend zijn. Je hebt immers continue nieuwe indrukken, moet je steeds aanpassen aan een nieuwe omgeving, de kamer delen met anderen, al je spullen dragen en het openbaar vervoer gebruiken.

Desalniettemin gaat het super goed.

Maar misschien gaat het niet ineens super goed, misschien herinner ik me het verleden gewoon verkeerd. Was dat normale dagelijkse leven wel zo zwaar? Moest ik wel zoveel slapen? Was het echt zo vermoeiend om te koken en boodschappen te doen?
Was het echt zo zwaar om onder de mensen te zijn?

Ik was me niet eens zo bewust van deze gedachten. Het enige moment dat het me echt opviel, was wanneer ik vertelde over mijn leven thuis. Als iemand vroeg naar wat voor soort muziek ik luisterde of wat ik in mijn vrije tijd deed, moest ik immers uitleggen dat ik vooral sliep. Ik luisterde voornamelijk naar klassieke muziek omdat mijn hoofd dat het best kon hebben. Mijn vrije tijd was vooral bedoeld om op te laden.

Maar kon er wel zo’n groot verschil zijn tussen toen en nu?

Ik wist het niet, maar was vastbesloten om van mijn reis te genieten. Om niet teveel energie te verspillen met het denken over het verleden of de toekomst.

Grappig genoeg bleek het huren van een auto de oplossing te zijn voor al deze onzekerheden.

Iets nieuws proberen: autorijden

Ik had voor tien dagen een auto gehuurd om door Oregon en Washington te rijden. En dat was dus heel veel rijden. Elke dag zat ik tussen de twee tot zes uur achter het stuur.

Sinds mijn hersenletsel had ik niet langer dan een uur per dag gereden. En ik denk dat ik al die autoritten op een hand kan tellen.

Om te ervaren dat ik weldegelijk zes uur op een dag kon rijden, was dan ook een grote overwinning.

Ik bestuurde een voertuig, reageerde op het verkeer, lette op en volgde mijn navigatie. Ik kwam overal waar ik wilde komen, reed in parkeergarages, door stadscentra en reed nergens tegen aan.

Om te kunnen gaan en staan waar je wilt, zonder te hoeven wachten of reserveringen te maken, voelde bevrijdend. Ik denk dat het daarom ook even duurde voordat het kwartje viel.

De prijs betalen

De dagen dat ik de auto had begon ik namelijk ook standaard rond drie uur dubbel te zien. Ook werd ik steeds weer emotioneel. Elke keer als iemand mij een hartverwarmend of licht emotioneel verhaal vertelde moest ik mijn best doen om niet te gaan huilen. En ook de dagelijkse hoofdpijn kwam weer terug.

Toch duurde het negen dagen voordat bij mijn het lichtje ging branden. Negen dagen waarbij ik op mijn tenen moest lopen om het allemaal vol te houden. Negen dagen van het tegen jezelf vechten. Van het negeren van de signalen en de reisplannen gewoon voort te zetten.

En dus zag ik veel, heb ik schitterende foto’s en heel veel nieuwe mensen leren kennen. Maar mijn hersenen hadden het zwaar.

De realisatie

Het rijden zelf ging veel beter dan verwacht. Maar voor mijn hersenen was het wel topsport.

Die dagelijkse langen ritten bleken net zo vermoeiend te zijn als werken. Het voor langere tijd gefocust blijven op de weg, betekende dat ik heel hard door mijn reserves heen ging. Hiervoor moest ik in de namiddag de prijs betalen. In dit geval met mijn zicht, denken en hoofdpijn.

Om de een of andere reden is reizen zelf minder vermoeiend dan werken en autorijden. En ik wil nog steeds heel graag weten waar dat nou precies aan ligt.

Maar goed, erachter komen dat autorijden met zo zwaar is als werken is eerlijk gezegd wel een opluchting.

Bevestiging vinden

Allereerst omdat het bevestigt dat het een goed idee was om voornamelijk met openbaar vervoer te reizen. En, misschien nog wel belangrijker, had ik die bevestiging blijkbaar nodig.

De bevestiging dat zaken als werk of autorijden gewoon een stuk moeilijker zijn. Dat wanneer ik mijn hoofd overvraag, ik al vrij snel de gevolgen daarvan merk. Waardoor mijn emoties, denken en kunnen allemaal worden beïnvloed.

En blijkbaar is autorijden zo inspannend dat dat risico van overvragen heel groot is.

Nu ik een dag niet heb gereden voel ik het verschil. Ik heb veel meer energie, ben weer een stuk geïnteresseerd in de wereld om mij heen en kan weer veel meer genieten.

Al met al heb ik weer veel geleerd. Ik heb geleerd dat ik lange afstanden kan rijden. Dat aan het anderhalfuur (of langer) rijden een prijskaartje hangt en dat autorijden voor mijn hersenen net zo zwaar is als werken.

(Nu maar hopen dat ik een keer leer om niet zo snel aan mezelf te gaan twijfelen.)

Hoe is autorijden voor jou? Begin jij ook aan jezelf te twijfelen wanneer het opeens goed gaat?