Aan anderen proberen duidelijk te maken wat hersenletsel voor mij betekent, vind ik een van de grootste uitdagingen. (Dat is een van de reden waarom ik dit blog ben begonnen.)
De juiste woorden
Want hoe leg je dit in een gesprek simpel en eenvoudig uit? Hoe maak je duidelijk dat alles in je leven ineens anders is? Je reactie op dingen, wat je kan en dat dit ook nog eens per dag flink kan verschillen.
Hoe vertel je over de angst die je voelt als je lichaam je opeens ‘verrast’? Als je opeens last krijgt van hyperventilatie- of paniek aanvallen, wanneer het opeens niet meer lukt om je gedachten onder woorden te brengen of wanneer de buitenwereld je zintuigen overweldigd?
Hoe verwoord je je dagelijkse strijd op zoek naar evenwicht? Een evenwicht tussen ding doen en rusten, om de vermoeidheid te baas te blijven, de mistbank in je hoofd voor te zijn en om tegelijkertijd de prikkels van de buitenwereld zoveel mogelijk te dempen?
Omgaan met anderen
Hoe reageer je wanneer de ander reageert met “ik word ook moe” of “dat heb ik ook en ik heb geen eens hersenletsel”?
Heb je de energie om uit te leggen dat het voor jou nu anders is? Dat je nu pas beseft hoe inadequaat taal kan zijn? Moet je van de gelegenheid gebruik maken om de bewustwording te vergroten of moet je je irritatie verbergen en het los laten?
Wat doe je als je geen antwoord kan geven op een vraag? Gewoon omdat de vraag zo open was dat je hoofd overweldigd raakte van alle mogelijke antwoorden?
Of wanneer een onschuldige opmerking je kwetst, omdat je je opeens realiseert dat de ander je echt niet begrijpt? Wat doe je als je je een last voelt omdat de ander zich altijd aan jou moet aanpassen?
Wat als je je opeens realiseert dat jouw masker voor de buitenwereld misschien iets te goed was?
Wie ben ik
Deze vragen hebben de afgelopen weken vaak door mijn hoofd gespeeld. Ik denk dat dit komt doordat ik zoveel nieuwe mensen ontmoet.
Dat betekent immers dat ik ook vaak moet uitleggen dat ik hersenletsel heb. Wat ik helemaal niet erg vind. Maar soms merk ik dat de reacties me raken en niet op een positieve manier. Ik ga weer aan mezelf twijfelen, leg ik het verkeerd uit? Ben ik te kritisch? Moet ik het inmiddels niet veel beter kunnen uitleggen?
En misschien verwacht ik ook wel te veel. Ik ontmoet immers vooral andere reizigers. Misschien zijn deze gesprekken helemaal niet het juiste moment om aan bewustwording te werken.
Maar toch. Hersenletsel hoort nu eenmaal bij mij en ik wil hier ook graag open over zijn.
De kunst van het luisteren
Ik heb niet de antwoorden op deze vragen. Ik weet alleen dat ik enorm dankbaar ben wanneer ik mensen ontmoet die echt luisteren. Die niet direct hun oordeel of eigen ervaring delen.
Het heeft me er ook bewust van gemaakt dat ik als luisteraar nog kan groeien. Als ik het zo waardeer in de ander, moet ik zelf toch ook met aandacht en zonder oordeel naar de ander luisteren.
En die zeldzame momenten dat ik een lotgenoot ontmoet zijn voor mij kostbare ontmoetingen. Hier vind ik begrip. En dit geldt ongetwijfeld voor alles dingen die je leven veranderen. Het schept een verbinding, een connectie, als je beide hetzelfde hebt ervaren.
Nu wens ik niemand hersenletsel toe, maar misschien kunnen we allemaal moeten proberen om echt te luisteren. Om te proberen de ander onze volle aandacht te geven en niet meteen ons eigen oordeel of ervaring aan te komen.
Voornemen
Ik kan de mensen om mij heen niet veranderen, maar ik dingen wel anders doen. Een wijs iemand (Mahatma Gandhi) zei ooit “be the change you wish to see in the world“. Daarom ga ik mijn best doen om een betere luisteraar te worden.
Zittende op de camping,al lezende, raakt me jou verhaal,omdat ik mezelf herken,en rollen de tranen,dat was nou net niet jou bedoeling hoor ik je zeggen.Maar met mij gaat het uitzonderlijk goed,denkt iedereen,want je ziet niks aan mij.Maar als ik moe ben of heel druk geweest ben,draai ik de woorden weer om, achteraf vind ik dat knap van mezelf een soort van dyslexie.Ik besef nu ook dat het nooit zal overgaan maar dat ik een manier moet vinden om er mee te leven.Daarom lees ik graag jou verhalen,ik leer veel van je.Thanks Evie.
Het lastigste is dat er aan de buitenkant niets te zien is en als we dan ook nog zo graag de ‘oude ik’ willen zijn, dan kunnen we snel over onze grenzen gaan. (Die tranen waren zeker niet mijn bedoeling ☺) We moeten we mee leren leven en gelukkig kunnen we dat leren dan weer met z’n allen doen! Dank voor de reactie!!