Het positieve kiezen, focus op je overwinningen

Soms moet je gewoon even stil staan. Stil staan om terug te kijken. Om te zien hoe ver je bent gekomen en te beseffen hoeveel meer je nu kan.

Waar focus je op

Het is meestal makkelijk om te zien waar je niet goed in bent. Ik kan zo een lijstje van mijn tekortkomingen op noemen. Van dingen waar ik moeite mee heb of waarbij ik niet aan mijn eigen verwachtingen voldoe. Maar de vraag is natuurlijk hoe realistisch die verwachtingen zijn. Misschien verwacht ik wel teveel van mezelf.

Toch, blijf ik in mijn gedachte aandacht geven aan die tekortkomingen. Op de een of andere manier is het makkelijker om te blijven hangen op die veronderstelde gebreken, zelfs wanneer er ook goede dingen gebeuren. En zelf wanneer ik mijn eigen verwachtingen voorbij streef. In plaats van blij te zijn met alles wat goed gaat, blijf ik hangen op de dingen die ik wil verbeteren.

Momenteel ben ik bijvoorbeeld heel erg zoekend naar het vinden van evenwicht tussen werk, uitrusten en mijn sociale leven. Het feit dat ik na drie weken, voor mijn gevoel, nog geen stap verder ben gekomen, helpt daarbij niet. Iets heel graag willen, gecombineerd met (te) hoge verwachtingen is haast een recept voor teleurstelling.

Ik was zo gefixeerd op wat er in mijn ogen niet goed was, dat ik helemaal vergat te zien wat er wel goed ging. Sterker nog, ik had allemaal kleine overwinningen behaald die ik niet eens had opgemerkt!

Terugblik

Die eerste weken na het ongeluk was het voor mij bijvoorbeeld topsport om naar de hoek van de straat te lopen. Niet alleen wandelen, maar ook douchen vroeg om heel veel inspanning. Een jaar later was fietsen de activiteit die zorgvuldige planning vroeg. Twintig minuten op de fiets ging net, maar dat betekende dat ik het openbaar vervoer nodig had om van mijn werk weer thuis te komen.

Met kleine stapjes ging het heel langzaam vooruit. Maar makkelijk was het niet. Aangezien fysieke activiteiten zoveel moeilijker waren en zoveel planning vroeg, raakte ik het geloof in mijn lichaam kwijt. Ik was te bang om mijn lichaam te overvragen. Elke keer als ik die tijdsgrens voor fietsen of lopen naderde, schoot mijn hoofd in de ‘bescherm’ modus en begonnen de vragen. Kan ik dit? Voel ik me al duizelig worden? Kan ik mijn gedachte nog volgen? Zie ik weer dubbel? Heb ik mijn grens al bereikt? Kan ik morgen nog lopen?

Een stap vooruit

Nu, vijf jaar na het ongeluk, ziet mijn wereld er anders uit. Iets dat in mijn ogen dankzij mijn reis is veranderd. En het stomme was dit ik me dit pas na twee weken realiseerde. Met deze nieuwe baan moet ik namelijk verder fietsen. Maar zonder hier ook maar enig moment over te hebben nagedacht, ben ik op de fiets gesprongen om drie keer per week van en naar werk te fietsen. Wie had dat gedacht! Geestelijk en lichamelijk actief op dezelfde dag! De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

En daar bleef het niet bij. Ik ben zelfs weer begonnen met hardlopen. Hardlopen in de natuur dit keer en dat bevalt mij goed. Het feit dat ik drie uur kan fietsen en anderhalf uur kan hardlopen in dezelfde week, is een flinke stap vooruit. En ik was zo geconcentreerd op wat er in mijn ogen niet goed ging, dat deze overwinningen mij helemaal zijn ontgaan.

Verder komen

Wederom kan ik oefenen met het loslaten van mijn eigen verwachtingen. Om meer in het ‘nu’ te zijn en meer aandacht te hebben voor de goede dingen die gebeuren.

Het feit dat dit zo’n zichtbare vooruitgang is, geeft mij weer hoop. Dingen kunnen nog steeds beter worden. Het vraagt alleen veel tijd en geduld.

Zal dit zo blijven? Wordt dit nog beter? Ik weet het niet en op dit moment maakt dat me ook niet zoveel uit. Ik weet niet wat de toekomst brengt, maar ik weet wel dat ik er nu voor kan kiezen om gelukkig te zijn. Ik kan kiezen om naar de goede dingen te kijken en ik kan ervoor kiezen om goede dingen over mezelf te denken.