Het lukte deze keer maar niet om een nieuwe blogpost te schrijven. Inmiddels ben ik al vier keer overnieuw begonnen, maar het lukte maar niet om verder dan die eerste alinea gekomen. Om de een of andere reden wilde het gewoon niet. Ik raakte verstrikt in zinnen, werd veel te makkelijk afgeleid en voordat ik het wist was er weer een dag voorbij.
Schrijven als hulpmiddel
Dit is natuurlijk niet de eerste keer dat dit gebeurd. Soms wil het schrijven gewoon niet. Vaak komt dat doordat ik over het verkeerde onderwerp schrijf. Dan wil ik graag iets schrijven, maar dan is er iets anders dat er gewoon uit moet. Pas wanneer ik daaraan toegeef, dan komen de woorden weer.
Het schrijven van blogberichten is daardoor soms haast therapeutisch. Door het schrijven lukt het me om mijn gevoelens onder woorden te brengen. Ik blijf het namelijk lastig vinden om te voelen, laat staan te vertellen, hoe ik me voel. Veel verder dan ‘goed’, ‘kan beter’ of ‘gefrustreerd’ kom ik vaak niet. Ik kan heel goed beargumenteren waarom ik me goed of slecht zou moeten voelen, maar om daadwerkelijk te voelen hoe je lichaam op gebeurtenissen reageert, blijf ik toch moeilijk vinden.
Het was dan ook een verrassende ontdekking om erachter te komen dat schrijven mij hierbij kan helpen. Gewoon door achter een computer te zitten en te schrijven wat er opkomt, totdat er een bladzijde met tekst is. De volgende stap is dan om van deze tekst een verhaal te maken, met een begin, midden en eind.
En dus zit ik hier nu te schrijven. Wat is het dat me dwars zit? Waarom zit me dat dwars? Wat kan ik veranderen om me beter te voelen?
Missen wie je was
De afgelopen weken werd een vraag vaak aan mij gesteld; “Hoe voelt het om terug te zijn?”. En natuurlijk had ik daar een kant en klaar antwoord op; “ik mis de vrijheid van het reizen en de bergen, maar ik ben blij om iedereen weer te zien, om weer geld te verdienen en weer iets te doen.”
En dat is allemaal waar, maar het is niet de hele waarheid. En daar zat het probleem. Met dat kant-en-klare antwoord, liep ik steeds voorbij aan hoe ik me echt voelde. Wat natuurlijk niet hielp naarmate de tijd vorderde. De waarheid is dat ik de ‘ik’ mis die ik was op reis. De ‘ik’ die spontaan kon zijn, vol energie zat en de ‘ik’ die me zo deed herinneren aan wie ik was voor mijn hersenletsel.
Op reis hoefde ik niet overdag te slapen en kon ik gewoon uit eten, naar de bios of de hele dag met anderen op stap. Op reis hoefde ik niet continu activiteiten af te wegen en verstandige keuzes te maken. Ik kon gewoon mezelf zijn.
Nu gaat dat allemaal niet meer. En ik ben er inmiddels achter dat dit niet alleen komt doordat ik nu werk. Ook in de weken dat ik geen baan had, kon ik deze dingen niet meer. Nee, ik ben er nu pas achter gekomen hoeveel energie het kost om contacten te onderhouden, aan sociale verwachtingen en verplichten te voldoen en daarbij dan ook nog je administratie en huishouden te regelen. Het deel uitmaken van een gemeenschap van mensen, in welke vorm dan ook, kost gewoon super veel energie. Het simpele feit dat ik weer thuis ben, is de reden dat ik niet meer de ‘ik’ kan zijn die ik wil zijn.
Vooruitkijken
Maar dan dient zich natuurlijk meteen de tweede vraag aan, hoe kan ik hiermee omgaan? Waar heb ik controle over en wat kan ik hieraan veranderen? Over deze vraag ga ik de komende tijd eens rustige nadenken. Wat ik nu wel weet is dat ik ervoor moet gaan zorgen dat al die (vermeende) verwachtingen en verplichtingen haalbaar zijn. Daarnaast moet ik mezelf toestaan om af en toe een pauze te nemen. Om op reis te gaan en al die verwachtingen en verplichtingen los te lasten. Om even de ‘ik’ te kunnen zijn die ik wil zijn.
Ik begon deze blogpost met halve ideeën en een onrustig gevoel. Nu, aan het eind, heb ik een blogpost afgemaakt en weet ik waar het probleem in zit. Ik realiseer me nu dat ik het gevoel van vrijheid mis. De vrijheid om mezelf te zijn. Nu ik dat weet, kan ik er hopelijk ook wat aan doen.
Het schrijven proberen
Mocht het lezen hiervan je nieuwsgierig hebben gemaakt, dan hoop ik dat je het schrijven kan proberen. Geef jezelf rust en de ruimte en schrijf wat er opkomt. Probeer een bladzij vol te schrijven zonder oordeel en zonder sturing. Wanneer je een bladzij gevuld hebt met zinnen, geef het dan een begin, midden en eind. Maak het een verhaal. Vertel jouw verhaal.
Gebruik jij het schrijven al op deze manier, om erachter te komen hoe het echt met je gaat? Hoe ga jij om met die verwachtingen en verplichtingen van jezelf of van anderen?
Ja Evie, dit herken ik. Ook ik schrijf om erachter te komen wat ik voel.
Eerst alleen om de primaire emoties te uiten. Later om uit te vinden waar de emotie vandaan komt. En dat kan best lastig zijn.
Dank je voor je mooie blogs.
Dank voor je reactie! Fijn om te weten dat het ontdekken van wat je voelt (en waarom) voor anderen soms ook lastig is. Dank voor het lezen!
zou het ook niet komen omdat, je toen je op reis was, je zelf kon bepalen wat en waar en wanneer je iets deed en doet. Nu heb je weer allerlei verplichtingen, rekening houden met: de tijd, de dag, de mensen die je ontmoet.
Ik lees graag je blogs en leer er veel van.
Liefs van mij. Yvonne v.d.S zet het er maar bij er zijn meer Yvonnes
Ja, dat speelt zeker een rol! En dat wordt de volgende zoektocht, kan ik daar een betere balans in vinden? Dank voor voor het lezen en reageren! 💙
Mooi proces Evie! Ik herken het zoekproces van dicht bij jezelf blijven in een ‘systeem’ dat wellicht een hele andere vorm, andere waarden, andere sociale conventies etc heeft dan hoe je diep in je hart zelf zou willen leven. Soms voelt het als stoppen met een vierkant in een driehoek te willen stoppen en zoeken naar een hele eigen weg. Misschien kan je meer gaan leven zoals je reist? Veel succes en leuk om je blogs te lezen!
Wat mooi verwoord! Dat is het precies! En dank voor dat inzicht, daar had ik nog niet eens aan gedacht. 🙂 Daar ga ik eens over nadenken! Jij ook veel succes met je zoekproces en dank voor je reactie!!