De feestdagen staan weer voor de deur. En dat betekent dat onze schermen en blaadjes weer gevuld worden met foto’s van uitgebreide etentjes en blije mensen. Waardoor het soms voelt alsof er allerlei sociale verwachtingen gelden voor de decembermaand. Iets dat stressvol kan zijn voor iedereen, maar dat helemaal zwaar kan zijn als het normale leven als een uitdaging op zich is
De minder fijne emoties
Zoals ik al eens eerder heb geschreven was kerst altijd mijn favoriete feestdag. De lichtjes, kaarsjes, muziek, kerstfilms en al etentjes en borrels. Maar voor de nieuwe ik is kerst -en de dagen eromheen- toch vooral een mijnenveld van prikkels. Alle lichtjes, de (luide) kerstmuziek die overal speelt en alle sociale verplichtingen waar je heen moet mag.
Hierdoor is het een ware kunst om de balans te vinden tussen goed voor jezelf zorgen en de signalen van je lichaam op te merken, terwijl je probeert aan feestelijke activiteiten deel te nemen.
In mijn geval leidt dat er toe dat ik me vaak schuldig en minder voel aan het eind van de feestdagen. Schuldig omdat mensen zich steeds aan mij moeten aanpassen en dan achteraf blijkt dat het nog steeds te zwaar was voor mijn hersenen. Minder, omdat ik gewoon weer de gezonde ‘ik’ wil zijn. Weer spontaan wil kunnen zijn en niet bij elke activiteit van te voren moet bedenken hoeveel energie het me kost.
Omdraaien
Het heeft wat tijd gekost, maar ik realiseer me inmiddels dat dit soort gedachten en emoties voortkomen uit mijn onzekerheden. Ik voel me soms een last wat maakt dat ik me schuldig voel. Ik voel dat ik minder kan dan vroeger, wat maakt dat ik me minder voel. En beide zijn terug te leiden naar het onzeker zijn. Onzeker over of ik wel genoeg ben met al mijn beperkingen.
Nu is het hebben van dit soort gedachten en emoties natuurlijk super menselijk. Maar het wordt iets anders als je je ermee gaat identificeren. Als je gaat geloven dat het de waarheid is. Ik mag me dan soms misschien wel minder voelen, maar dat betekent niet dat ik minder ben. Ik probeer hier heel bewust op te letten, maar val soms toch nog in deze valkuil.
Het leven is soms zwaar, als je je anders voelt. Wanneer je je alleen voelt omdat niemand je echt begrijpt. Of wanneer je je schuldig voelt omdat iedereen zich (naar jouw idee) altijd aan jou moet aanpassen. Maar hoe zou het zijn als de zaken andersom waren? Zeer waarschijnlijk zou je het geen probleem vinden om je plannen aan te passen zodat een goede vriend of familielid er ook van kan genieten. Als iemand mij zou vertellen dat ze zich schuldig of minder voelen door een ziekte, beperking of wat dan ook, dan hoop ik toch dat ik daarna kan luisteren en kan laten zien dat ik daar anders over denk. Waarom zou ik mezelf dan anders behandelen?
Een bewuste aanpak
Dit jaar ga ik het anders doen. Ik ga proberen mijn onzekerheden los te laten en ik heb er zelfs een plan voor bedacht. Of nou ja plan, een actie. Recent heb ik het liedje ‘This is me’ van ‘The greatest showman’ ontdekt. En dit wordt mijn nieuwe strijdlied. Elke keer als ik tijdens de feestdagen merk dat ik mijn eigen waarde in twijfel trek of boos wordt op mezelf omdat mijn lichaam de grens heeft bereikt, ga ik naar dit liedje luisteren. Om me op deze manier in herinnering te brengen dat ik mag zijn wie ik ben, met beperkingen en al. Ik mag er zijn. En ik hoop van harte dat dit liedje jou ook mag herinneren aan jouw waarde. Ook jij mag er zijn, gewoon zoals je bent.
