4 Stappen voor als je je minder voelt en klaar bent voor verandering

Soms heb je het gevoel dat je de hele wereld aan kan. Je voelt je zeker van jezelf en vol vertrouwen dat je met een eventuele aanpassing alles kan. Maar daartegenover staat de momenten dat het leven voelt als een zware strijd. Wanneer je jezelf en je keuzes in twijfel trekt, dingen verkeerd uitpakken en vermoeidheid overheerst. Ik ben ervan overtuigd dat ik die moeilijke periodes, de dalen, moet ervaren om vervolgens de goede momenten, de pieken, oprecht te kunnen waarderen. Desalniettemin blijft het natuurlijk wel super zwaar om door zo’n dal heen te moeten gaan.

Step 1: erken je emoties

Deze maand was voor mij zwaar. Misschien dat dit deels komt doordat het einde van januari mijn zesde jaar markeert van leven met hersenletsel. Ik merk dat ik tijdens deze maand veel vaker terugkijk naar hoe mijn leven voor het hersenletsel was. Wat niet wil zeggen dat ik niet ontzettend dankbaar ben voor hoe ver ik ben gekomen, voor alle goede dingen die er sindsdien zijn gebeurd en voor alle mooie mensen die ik heb leren kennen.

Maar ik blijf toch mijn oude leven missen. Of misschien beter gezegd, mijn oude mogelijkheden. Bijvoorbeeld het gevoel vol energie te zitten, het niet op de klok hoeven letten of de vrijheid hebben om spontane dingen te doen.

Wat daarbij ook niet hielp was de harde realiteit dat mijn werkende leven beperkt wat ik daarnaast nog kan doen. Op reis kon ik naar de bioscoop, maar nu word ik daarvoor ‘beloond’ met een tweedaagse migraine. En deze ontdekking was de spreekwoordelijke druppel die mij weer deed terugvallen in een ronde door de vijf stadia van rouw.

Tenslotte bleef ik me gewoon continu vermoeid voelen. En na een aantal weken aanmodderen, ben ik er nu klaar mee. Ik wil me weer beter voelen en niet tranen voelen branden als iemand vraagt hoe het nu echt met je gaat.

Het erkennen van hoe ik me voel is voor mij de eerste stap richting verandering.

Stap 2: Eerlijkheid

Deze keer bleek eerlijkheid de tweede stap te zijn. Doordat ik blijkbaar te moe was om te doen alsof alles in orde was, was ik veel eerlijker in mijn gesprekken met anderen. Gelukkig waren dit mensen die daadwerkelijk luisterden naar wat ik te zeggen had. Nu verandert de situatie niet door erover te praten, maar het kan wel helpen om de last te verlichten en om je minder alleen en geïsoleerd te voelen. Helemaal als je er vervolgens achter komt dat anderen gelijksoortige problemen hebben.

Nu weet ik niet wat de onderliggende oorzaak is die maakt dat deze maand zo zwaar is. Misschien is het gewoon een zware maand, misschien is het gewoon een zware maand of misschien is het een optelsom van kleinere problemen. Maar toch wil ik het gevoel hebben dat ik er wat aan kan doen. Dat ik mezelf kan helpen door iets te veranderen.

Stap 3: ontdek wat anders is

De volgende stap is daarmee ook zo eerlijk mogelijk naar de afgelopen weken te kijken. Wat is er anders? Doe ik iets anders? Houd ik mij nog aan mijn grenzen en compensatiestrategieën?

En de eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ik wel denk dat er ruimte voor verbetering is. Verbetering in hoe ik mijn tijd besteed en dan vooral de uren waarin ik niets hoef te doen en niet hoef te slapen. Blijkbaar kan ik dan in mijn enthousiasme ongemerkt uren bezig zijn. Recentelijk heb ik weer de tutorials op YouTube ontdekt. Het volgen van de instructies om iets te creëren dat lijkt op de video voelt misschien wel heel goed, maar vraagt wel een hele hoop focus en concentratie. Twee dingen, waar ik nou net voorzichtig mee moet zijn, helemaal na een dag erken. Of misschien iets wat ik alleen kan doen in veel kortere tijdssegmenten met heel veel meer pauzes tussendoor.

Stap 4: verander je verhaal

Anders gezegd, ik moet dus een schema maken over hoe ik mijn vrije tijd thuis besteed. En ik moet dus de uren die ik besteed aan leuke dingen beperken. Of, zo voelt het nu. Het voelt alsof ik mezelf de leuke dingen moet gaan ontzeggen.

Maar ik kan er ook voor kiezen om er anders naar te kijken. Iets dat voor mij een belangrijke volgende stap is. Ik kan het namelijk ook proberen te zien als een manier om goed voor mezelf te zorgen. Om er zeker van te zijn dat ik de dingen kan doen die ik leuk vind, maar daarbij ook de grenzen van mijn lichaam accepteer door op tijd te stoppen. Om te proberen het te zien als een vriendelijk gebaar naar mezelf, een ‘act of kindness’.

Ik ga dus proberen niet teveel van mezelf te vragen en mezelf eraan te herinneren dat ik dit doe uit compassie voor mezelf. Dat dit iets positiefs is. Hopelijk helpt dit zodat ik me snel weer wat energieker voel en daarbij ook mijn interne monoloog wat positiever wordt. En wie weet kan ik na verloop van tijd wel weer proberen mijn grenzen te verleggen!