Vorige week werd ik ’s middags wakker en mijn tweede gedachte was “dit is net als in een vliegtuig!”. En aangezien ik het bedenken van titels altijd super moeilijk vind, leek me dit wel een acceptabele titel. Ik kan me echter goed voorstellen dat de overeenkomst tussen vliegen en slapen je nu nog ontgaat. Maar ik zal proberen het uit te leggen.
Als je ooit in een vliegtuig hebt gezeten, dan ken je vast dat gevoel dat die druk op je trommelvlies tijdens stijgen en landen, opeens verdwijnt. Dat door slikken of gapen, de luchtdruk in je binnenoor gelijk wordt aan die in het vliegtuig en je opeens alles veel beter hoort, terwijl je niet eens doorhad dat alles daarvoor gedempt was
Dat moment, waarin je erachter komt dat je ongemerkt de dingen anders ervoer dan hoe je dat normaal deed, had ik afgelopen week. Maar in plaats van een vliegtuig, werd ik net wakker en in plaats van beter horen ging mijn denken beter. Het voelde alsof iemand de gordijnen in mijn hoofd opende waardoor er ruimte was voor inzicht.
Een moment van inzicht
In dat moment van inzicht, begreep ik opeens waarom ik in de afgelopen vier weken steeds langer sliep. Waarom ik zoveel moeite had met evenwicht, zowel letterlijk als emotioneel en waarom ik worstelde met negatieve gedachten.
Dit was namelijk niet mijn nieuwe normaal. Nee, ik was ver over mijn grenzen gegaan en bleef dat maar doen. In zodanige mate dat ik een maand lang op mijn tanden liep een heel veel sliep om die batterij maar op te laden.
Erger nog, ik had dit niet eens doorgehad. In die vier weken was er geen moment dat ik een stap terug deed. Geen moment waarin ik dacht dat mijn lichaam mij misschien iets probeerde te vertellen. Nee, ik ging gewoon naar werk, probeerde nieuwe dingen en sprak af met vrienden. En negeerde geheel en al het feit dat ik minstens twee keer zolang sliep en me niet mezelf voelde.
Blijkbaar moest ik uitgerust genoeg zijn om enigszins objectief naar mezelf te kunnen kijken. Om een stap terug te nemen, om verbanden te leggen en te zien was er nu echt aan de hand was.
Meer en meer slapen
Een ja, dit is een van de redenen waarom het zo lang duurde om een nieuwe blogpost te schrijven. Ik had totaal geen motivatie om te schrijven.
Plus, als ik niet aan het werken was, was ik voornamelijk aan het slapen. Wat normaal een uurtje slapen in de middag was, werd een twee tot drie uur durende geheel-van-de-wereld- bijslaap sessie. Op vrije dagen ging ik wel drie keer overdag naar bed en koffie werd een levensbehoefte. Maar dat alles was nog niet genoeg om me wakker te voelen.
Vorige week was dan eindelijk dat moment van inzicht. Hoe ik mij voelde was niet mijn normaal. Mijn batterij was leeg en in plaats van rust te nemen, bleef ik doorgaan. Pas toen die batterij weer wat voller was, toen de vraag en aanbod van energie enigszins in balans was, realiseerde ik me wat er was gebeurd.
Zoveel vragen
Achteraf gezien irriteert mij dit het meest. Het feit dat ik pas doorhad dat er een probleem was, toen het over was. Dat het niet moe voelen, hetgeen was dat ik opmerkte. Want nu begint het getwijfel. Wat was de druppel? Welke signalen heb ik allemaal genegeerd? Als ik me ziek had gemeld en twee dagen had bijgeslapen had ik die vier weken van aanmodderen dan kunnen voorkomen? Waarom nam ik niet eerder een stap terug? Zijn er nog andere gevolgen? Heb ik mijn hersenen zodanig overbelast dat er lange termijn effecten zijn?
Terugkijkend weet ik nog steeds niet wat de oorzaak was. Of er een enkele oorzaak was. Misschien was het gewoon een optelsom van meerdere kleine dingen. Dat niet zeker weten, blijf ik lastig vinden. Ik weet nooit of iets het gevolg is van mijn hersenletsel of niet. Ben ik moe omdat ik te kort heb geslapen of hebben mijn hersenen genoeg gehad en willen ze een pauze. Ik kan pagina’s met dit soort vragen opschrijven, vragen die bijna dagelijks door mijn hoofd gaan en elke dag weer een keuze vragen. Hersenletsel? Dan is het tijd voor een compensatiestrategie. Geen hersenletsel, dan kunnen we nog even doorgaan maar misschien op een langzamer tempo.
Wat ik wel kan doen
Maar goed, het is was het is. Niets is zeker. Misschien kan ik in ieder geval de duur van de middagslaap gebruiken als indicator over hoe moe mijn hoofd is. Alles meer dan een uur, betekent een stap terug. En misschien moet ik toch dat mediteren maar weer een kans geven. Als iemand nog tips heeft over hoe je daar een gewoonte van kan maken dan hoor ik dat graag!
Bijzonder herkenbaar weer! Vooral ook de vraag hoe je signalen van je lichaam beter of eerder kunt zien en begrijpen. Plus de onzekerheid of je lichaam sputtert door je letsel of ‘gewoon’ door overbelasting. Fijn dat je wel gehoor hebt gegeven aan de noodzaak om te slapen, los van de oorzaak. En dat dat heeft geholpen!