Jawel, eindelijk een nieuwe update! Het is dan toch gelukt om een blogpost af te schrijven! Ik weet niet waarom het zo moeilijk was, maar denk dat ik gewoon te afgeleid was door het dagelijks leven. Te druk in mijn hoofd om de tijd te nemen om mijn gedachten op papier te zetten. Toen kwam daar ook nog eens een vervelende val bij, een hersenschudding en een vakantie in het buitenland en voordat ik er erg in had waren er maanden verstreken.
Maar het uitstel gedrag lijkt dan nu toch echt doorbroken te worden. Hopelijk helpt dit met de motivatie om snel weer de tijd te nemen voor een nieuwe update.
Vooruitgang
En tsja, waar schrijf je dan over na zo’n lange tijd? Er is immers genoeg gebeurd. Van diepte- tot hoogtepunten en van angsten tot overwinningen. Maar laat ik positief beginnen, met een blog over hoop. Of een blog die misschien het gevoel van hoop een beetje kan aanwakkeren, vooral als je een nieuw lid van de hersenletsel-familie bent. Want opeens je leven anders moeten leven is niet makkelijk.
Een van de lessen tijdens revalidatie was om te stoppen met het vergelijken met hoe het vroeger was. Om niet meer keer op keer jezelf te herinneren aan alles wat er niet meer kon. In plaats daarvan werd mij geleerd om mezelf te vergelijken met hoe ik was net na mijn ongeluk. Om te zien hoeveel vooruitgang ik had gemaakt in vergelijking met wat ik kon in die eerste dagen, de eerste week en het eerste jaar. En misschien nog wel belangrijker, om niet alleen die vooruitgang te zien, maar om ook vooral elke stap voorwaarts te vieren.
Dit is zeker niet makkelijk. En dit is ook iets wat ik moet blijven oefenen. Nog steeds heb ik momenten waarop ik alleen zie wat ik niet meer kan. Maar gelukkig komen deze momenten steeds minder voor en lukt het me steeds beter om mij op de vooruitgang te focussen. Door te focussen op de groei, op hoe ver ik ben gekomen, in plaats van steeds weer stil te staan bij het verlies, merk ik dat ik een stuk positiever in het leven sta.
Wat maakt me gelukkig?
Door dit alles geloof ik oprecht dat dingen beter kunnen worden. Ik heb het immers aan den lijve ondervonden. Ik kan nu weer autorijden, reizen, en een uur fietsen, allemaal zaken die ik in het begin of zelfs twee jaar geleden nog niet kon. Door jezelf met kleine stapjes steeds weer uit te dagen, is het mogelijk om te groeien. Natuurlijk vraagt dit zeeën van geduld (niet een van mijn sterkste kanten) en ook het goed luisteren naar je lichaam. Maar ervaren dat neuroplasticiteit bestaat, dat je hersenen dus wel degelijk na verloop van tijd nieuwe verbindingen kunnen maken waardoor meer mogelijk is, geeft mij hoop.
Een proces naar groei
Natuurlijk is ieder hersenletsel uniek en heeft iedereen andere beperkingen. Wat bij mij werkt of mogelijk is, is dat niet vanzelfsprekend ook voor anderen. Maar mijn hoop is dat hetgeen voor jou belangrijk is en waar je je geluk uit haalt, iets is wat je na verloop van tijd weer kan doen en je weer plezier kan brengen.
Voor mij is reizen dat. Ik voel mij het gelukkigst als ik zonder enige verplichtingen in een ander land kan rondtrekken. Het was dan ook mijn grootste angst dat ik dit niet meer zou kunnen doen, na mijn hersenletsel. Maar na zes jaar stap voor stap opbouwen, is het me uiteindelijk gelukt om zes maanden rond de wereld te reizen. Iets waarvan ik was overtuigd dat nu onmogelijk was met mijn beperkingen.
Het hele proces van het in kleine stapjes opbreken is zeker niet makkelijk. Ik denk dat het vijf jaar duurde voordat ik stopte met het krijgen van huilbuien op straat in buitenlandse steden, door de overprikkeling. Maar uiteindelijk durfde ik de stap te zetten en rond de wereld te vliegen.
Het kan dus echt beter worden, daar geloof ik in. Maar het is wel een proces dat tijd vraagt. En aangezien ik groot fan van lijstje en tips ben, hierbij mijn zeven stappen om aan de slag te gaan en te proberen je geluk weer te vinden:
- Kies een activiteit die je gelukkig maakt.
- Bedenk wat het is dat die activiteit zo belangrijk voor je maakt. Is het het delen van een ervaring met anderen? Het verleggen van je grenzen? Geïnspireerd raken? Iets nieuws zien? Je horizon verbreden?
- Kan je die ‘wat’ ook ervaren op een andere manier? Bijvoorbeeld op een plek die minder prikkelrijk is. Of in je eentje? Op een ander tijdstip? Op een locatie die dichterbij is? Kan je dingen weglaten die jou energie kosten?
- Als de activiteit het einddoel is, in welke kleine stapjes valt die activiteit op te delen? Via welke kleine stapjes kan je de activiteit langzaamaan in de tijd opbouwen naar dat einddoel?
- Neem niet te snel een volgende stap. Gun jezelf de tijd. Die nieuwe verbindingen in je hersenen vragen tijd. Te vaak en te snel over je grenzen gaan brengt dit proces in gevaar. Luister naar je lichaam (hoe moeilijk dat ook is).
- Als je een stap hebt geprobeerd neem dan de tijd om te evalueren hoe het ging. Wat ging er goed? Wat ging er niet goed? Waarom denk je dat het niet goed ging? Welke aanpassingen kan je maken zodat het de volgende keer misschien beter gaat?
- Voelt het alsof je succesvol een stap hebt genomen? Vier het dan!
Tegenvallers zich zonder twijfel zullen voordoen. Wat er ook gebeurd, onthoud om terug te kijken naar hoe het begon. Om terug te denken aan die eerste dagen of weken na je hersenletsel. Bedenk hoeveel vooruitgang je intussen al hebt gemaakt. Neem de tijd, haal diep adem en probeer het weer als je je er klaar voor voelt.
Mocht je graag iets willen lezen over een bepaald onderwerp of je eigen verhaal willen delen, laat het me weten!
