Het blijft lastig om op tijd te herkennen dat het niet zo goed gaat. Om een stap terug te doen en te zien dat je over je grenzen aan het gaan bent. Natuurlijk wist ik wel dat ik wel erg vaak moe was. Dat ik het liefst het hele weekend mezelf verloor ik fictieve werelden. Dat het steeds meer moeite kostte om sociale contacten te onderhouden of naar buiten te gaan.
Ik wist wel dat er iets aan de hand was, maar had geen zin om op zoek te gaan naar het probleem. Alleen al die gedachte was vermoeiend. Laat staan om dan ook nog te moeten werken aan een oplossing. Nee hoor, het was veel makkelijker om alles te negeren en alle angsten en zorgen weg te stoppen.
Maar, negeren dat er een probleem is, lost natuurlijk helemaal niets op. In mijn geval veroorzaakte het alleen maar meer problemen.
TW: paniekaanvallen
Paniek
Voor mijn hersenletsel had ik ook al last van paniekaanvallen. De eerste paar keer dat ik zo’n aanval had, was ik ervan overtuigd dat er iets mis was. Dat er een fysieke oorzaak was voor alle symptomen die ik opmerkte. Ik voelde me vanuit het niets opeens benauwd, mijn hartslag nam toe, ik werd duizelig, misselijk, heet en beroerd. Metaal schoot ik direct in de angsten modus, ik was doodsbang dat ik flauw ging vallen, overgeven of aan het dood gaan was. Alle medische onderzoeken lieten echter niets zien en er werd vertelt dat het ook wel eens paniekaanvallen konden zijn geweest .
Dankzij internet leerde ik gelukkig verschillende oefeningen, zoals ademhalingsoefeningen, die maakte dat ik iets meer controle voelde en die hielpen dat de aanval zich doorzette. Uiteindelijk voelde ik me aardig zeker dat ik die paar paniekaanvallen per jaar wel aankon.
Maar het liep toch anders. Negeren dat er een probleem was, leidde tot veel meer paniekaanvallen. Van een paar keer per jaar, had ik nu meerdere aanvallen per week. En niet alleen de frequentie nam toe, ook de intensiteit verhoogde. Hierdoor kostte het steeds meer energie om het in de hand te houden. Desondanks bleef ik stug doorgaan.
Terugkijken
Het dacht toch echt dat ik wel beter wist. Ik wist toch dat onze mentale gezondheid net zo belangrijk is als onze fysieke gezondheid. Dat het negeren van je lichaam, het op den duur alleen maar erger maakt. Dat het vragen van hulp een teken van kracht is en zeker geen zwakte. Maar toch, bleek ik niet in staat dit op mijzelf toe te passen.
Deze toenemende paniekaanvallen werden getriggerd, denk ik, doordat ik mij nog steeds gevangen voel in mijn dagelijks leven. De omschakeling van vakantie, waarin ik bijna alles kan, naar een dagelijks leven, waarbij ik minstens twee uur overdag moet bijslapen en een 15 minuten durend supermarktbezoek het toppunt van activiteit is, was te zwaar. Thuis voel ik me opgesloten zitten in een leven met beperkingen. En wetende dat ik mij op vakantie zoveel beter kan voelen, maakt dit een bittere pil.
Want wat doe je met die kennis? Iedereen is toch liever op vakantie. Iedereen zit ook vast in verplichtingen en een dagelijks ritme?
Keerpunt
Ik zat vast. Ik wist wat het probleem was, maar had geen idee wat ik eraan kon doen. Negeren dat er iets aan de hand was, werd steeds lastiger dankzij de toenemende paniekaanvallen die ook nog eens extra stress veroorzaakte. Het kostte me zes maanden om eindelijk op het punt te komen waarbij ik kon toegeven dat ik hulp nodig had. Alsnog verraste het mij met hoe moeilijk ik het vond om een afspraak bij de huisarts te maken en te moeten zeggen dat het om paniekaanvallen ging. Waarom is het toch zo moeilijk om hulp te vragen?
Tijdens de afspraak voelde ik dat al mijn verdedigingsmechanismen breken en kwamen de tranen. Dat was voor mij het signaal dat ik te lang te koppig of te bang was geweest. Gelukkig werd er naar me geluisterd en meegedacht.
Genoeg
Er is nog geen oplossing, maar het toegeven dat ik hulp nodig heb en het ervaren dat er mensen zijn die oprecht willen helpen, was een enorme opluchting. Het leerde mij dat ik hulp mag vragen als ik er zelf niet meer uit kom. Als je je been breekt ga je naar de dokter. Waarom zou je die hulp dan niet verdienen als je last heb van paniekaanvallen?
Het blijft moeilijk om een ander om hulp te vragen, maar hopelijk kan je jezelf toestaan om hulp te vragen wanneer het leven even te zwaar voor jou alleen is. Ik hoop dat je dan iemand vind die je weer op de been kan helpen.
Heftig, zulke paniekaanvallen. Heel goed dat je (uiteindelijk) toch hulp hebt gevraagd en hopelijk ook hebt gekregen of krijgt. In deze tijden van angst voor corona vind ik het zelf lastig om te beslissen welke (lichamelijke/mentale) signalen ik kan negeren en welke signalen mijn keuzes zouden moeten bepalen. ‘Luister naar je lichaam’ of ‘doe wat je hart je ingeeft’ is zo makkelijk gezegd, maar zo moeilijk gedaan. Het is blijkbaar zelfs lastig om aan hele harde signalen als jouw paniekaanvallen gehoor te geven en hulp te zoeken. Zeker als je eigenlijk te moe bent voor actie. Knap dat je dat toch hebt gedaan. En bedankt dat je ook deze ervaring hebt gedeeld!